کو گوش که من مِیل ِ سخن داشته باشم؟
کو حرف ِ مؤثـّر که دَهَن داشته باشم؟!
.
یک حرف بفهمی مگر هست که اصلاً
در محضر ِ آن حرف ِ بزن داشته باشم؟!
.
آن چـَشم که توانـَد ببیند غم ِ من را
کو تا طلب ِ دیده شدن داشته باشم؟!
.
در روز ِگاری که کسی فکر ِ کسی نیست
غمخوار که دارد که من داشته باشم؟!
.
من هیچ ندارم بجُز این پیرهَن ِ تن
کز شـَرم ببایَد به بدن داشته باشم!
.
از بی کفنی جان به تنم هست وگرنه
گورم به کجا بود که کفن داشته باشم؟!
.
غمی با وُسعت ِ دریا درون ِ سینه ام دارم
درون ِ سینه ی پُرخون ولی بی کینه ام دارم...
.
کنار ِ ساحل ِ جانم تماشا میکنم غم را
چه دریای ِ سیاهی از غم ِ دیرینه ام دارم...!
.
نمیدانم چرا با اینکه از او بی نصیبم
ولی هر لحظه خود را با خیالـَش میفریبم!
.
نمیدانم چرا دلخوش به عشقش مانده ام من
منیکه پیش ِ چشم ِ آشنای او غریبم!
.
عجب تاب وُ توانی دارد این قلب ِ صبورَم
چقدر با اینهمه درد وُ غم ِ دنیا شکیبم!
.
اگر سهم ِ من از این زندگی درد وُ فراق است
نمیخواهم دوایی، من خودم خود را طبیبم!
.
چرا من با تمام ِ اهل ِ دنیا فرق دارَم؟!
چرا اینگونه هستم من؟ چرا اینقدر عجیبم؟!
.
اگر از نسل ِ اول دختر ِ شیطان فریبَم
مرا یاری کن ای شیطان، که من مُحتاج ِ سیبم!
.
گهی شک میکنم خـَلق ِ خداوند بوده باشم
ولی ناگه کسی آهسته میگوید نـَهیبم!
.
با من بگویَد دل : شب ِ ظلمانی ِ عشقم سحر دارد؟
کِی میشود از عشق ِ من این ظلمت ِ شب سایه بَردارد ؟
.
چَشم ِ امید ِ دل هنوزم سوی ِ این عشق است!
امّا چگونه میشود؟ این عشق، امّیدی مگر دارد؟!
.
ای دل تمامَش کن دگر این بیقراری را نمیدانی؟
عشقت کُنون با دیگری رفته ست او یار دگر دارد؟
.
تا کِی دل ِ من خون شَوی از دوری وُ دَرد ِ فراق ِ او؟
شاید گمان کردی که او از خون ِ دلهایت خبر دارد؟!
.
معشوق اگر بر غصّه ها وُ حال ِ زارَت چَشم بَربسته
امّا بدان چَشمی از آن بالا به حال ِ تو نظر دارد!
.
ای دل بسوز وُ هم بساز وُ با غم ِ دنیا مُدارا کن
شاید که دنیا هم تو را از درد وُ غمها بَرحَذر دارد!!
.
بر سر ِ من چه آمده؟ چرا نمانده طاقتم؟!
چرا خیال ِ او ز من برده قرار وُ راحتم؟!
.
کم بوده غم برای من ای روزگار ِ لعنتی؟
عاشقی ام دیگر چه بود؟ کجا بَرم شکایتم؟!
.
اینهمه غم که میخورم کِی خبرش رسَد به او؟!
او که ز من بیخبر است.. پس چه ثمر ریاضتم؟!
.
هرچه که میکشم همه از دل ِ لامروَّت است
میروم هرکجا روَد.. تا چه شود نهایتم!
.
هرشبم از هوای ِ او خواب مرا نمیبرد
او شده قبله گاهم وُ زمزمه ی عبادتم
.
قصّه ی روزگار ِ من قصّه ی رنج وُ حسرت است
چشمه ی اشک شد ز من هرکه شنید حکایتم!
.
صبا بیا شعر ِ مرا ببر بخوان پیش ِ خدا
حاجت ِ من به او بگو تا بکند اجابتم!
.
