پیرهن آرزوهایم

 

خودم میبُرم وُ خودم میدوزم
پیرهن ِ آرزوهایم را
زیبا وُ بلند وُ چیندار...
خودم میریسم وُ خودم میبافم
خیال ِ با تو بودن را
لطیف وُ گرم وُ ماندِگار...
.

 

رویا

 

منو رَها میکنن از غم ِ بی انتها
با خودشون میبرَن دسته ی پروانه ها!
.
میبرَن تا شهر ِ دل.. شهر ِ پُر از آرزو
پای نماز ِ نیاز.. با دل ِ پاک.. بی وُضو
.
روی سجّاده ای بافته از انتظار
توی ِ هوایی پُر از عطر ِ گلای بهار!
.
- با زبون ِ دلم میطلبم از خدا
با تمام ِ وجود حاجَتمو بیصدا!
.
میطلبم از خدا دیدن ِ روی ِ دوست
راه طلب میکنم؛ راه ِ رَه ِ کوی ِ دوست
.
آرزو میکنم بی حَد وُ حَصر وُ مَحال
آرزویی غریب.. آرزوی ِ وصال!
.
آرزو میکنم رنگ ِ دل آبی بشه!
رنگ ِ لب ِ عاشقا سُرخ ِ شرابی بشه!
.
آرزو میکنم عشق حقیقت بشه!
جای ِ آئین وُ دین مهر طریقت بشه!
.
آرزو میکنم آرزو نـَمونه
خدا هر آدمی رو به خواستـَش برسونه!
.

 

علاءالدّین

 

از وقتیکه تو رو توو زندگیم دارم
انگار رو قالیچه ی سُلیمان سوارم
چشمامو میبندم وُ با باد ِ خیال
پامو توو هر هفت شهر ِ عشق میذارم!
.
پرواز میکنم تا اوج ِ آسمون ِ اقبالم
ستاره ی آرزومو با دستم میگیرم
همه چی با تو دستیافتنی میشه
مهم نیست میخواد چی بشه تقدیرم!
.
با تو زندگی خواستنی میشه برام
انگیزه ها توو یه صف روبروم میشن
انگار یکی توو وجودم بهم ندا میده
طاقت بیار درد وُ غماتم تموم میشن!
.
من دختر ِ پادشاه نیستم تو ولی
صاحب ِ چراغ ِ جادو؛ علاءالدّین ِ منی
واسه تموم ِ دودلیها وُ تردیدام تو
تنها دلیل ِ رسیدن از شک به یقین ِ منی!
.

 

آرزو دارم...

 

آرزو دارم گلدان ِ دستانش را
برای کاشتن ِ شاخه ای گُل ِ سرخ
.
برای رویاندن ِ رگهای ِ مِهر
در ساقه ی سبز ِ احساسش
.
تا شاهد باشم
شِکوفایی ِ غنچه ی زیبای عشق را
در کالبد ِ آبی ِ قلبش
 .
تا ببویم با چشمان ِ بسته
عطر ِخوش ِ دلسپردگی را
.
وَ پر شوم از نیاز...
.

 

رسیده وقت رفتنم

 

امشب نگام به آسِمون، به ظلمتش خیره شده
دیگه اُمیدی ندارم.. ماهم برام تیره شده!
. 
میخوام سینـَمو بشکافم به حال ِ شب جُنون بدم
آرزوهای ِ مُردَمو به آسِمون نشون بدم!
.
بگم به ماه به آسِمون : شما که شاهد ِ مَنید
روز ِ قیامت ِ خدا فقط بگید.. حرف بزنید!
.
بگید که توو سینه ی من چه آرزوها مُرده بود
بگید جنین ِ بَخت ِ من توو نُطفه جون سِپُرده بود!
.
بگید که سهم ِ من از عشق همیشه بیقراری بود
بگید که چوب ِ بیصداش رو تن ِ من چه کاری بود!
.
دفتر ِ روزگار ِ من هر ورقش سیاهی شد
صفحه به صفحه درد وُ غم.. آخرشم تباهی شد!
.
ای ماه ِ تار.. ای آسِمون؛ من دیگه رازی ندارم
خودم پُر از سیاهیَم.. به شب نیازی ندارم!
.
رسیده وقت ِ رفتنم.. فرصت ِ گریه زاری نیست
برید به اون خدا بگید این رَسم ِ بنده داری نیست!
.