نمیدانم چرا با اینکه از او بی نصیبم
ولی هر لحظه خود را با خیالـَش میفریبم!
.
نمیدانم چرا دلخوش به عشقش مانده ام من
منیکه پیش ِ چشم ِ آشنای او غریبم!
.
عجب تاب وُ توانی دارد این قلب ِ صبورَم
چقدر با اینهمه درد وُ غم ِ دنیا شکیبم!
.
اگر سهم ِ من از این زندگی درد وُ فراق است
نمیخواهم دوایی، من خودم خود را طبیبم!
.
چرا من با تمام ِ اهل ِ دنیا فرق دارَم؟!
چرا اینگونه هستم من؟ چرا اینقدر عجیبم؟!
.
اگر از نسل ِ اول دختر ِ شیطان فریبَم
مرا یاری کن ای شیطان، که من مُحتاج ِ سیبم!
.
گهی شک میکنم خـَلق ِ خداوند بوده باشم
ولی ناگه کسی آهسته میگوید نـَهیبم!
.
شعر قشنگی بود خودتون گفتید ؟