وصیت (وقت تشییع)

 

روز ِ مرگم سر ِ قبرم دوستان تاج ِ گلایول نبَرید
نرگس وُ مریم وُ مینا وُ اقاقی گُل ِ سُنبل نبرید
.
من فقط عاشق ِ رُز بودم وُ آنهم رز ِ قرمز رز ِ سُرخ
شاخه ای ساده کفایت کُنَدَم.. پس به تجمّل نبرید
.
وقت ِ تشییع همگی از زن وُ از مَرد خودآرا باشید
نشوَد مجلس ِ من بی بَر وُ رو؟! آدم ِ اُمُّل نبرید
.
دوست دارم غزل وُ مثنوی وُ قطعه بخوانید آنگاه
ببَرید دفتری از شعر فقط!.. سوره وُ شش قُل نبرید
.
روحم از شیوَن وُ زاری ِ عزیزان بخدا میرنجد
هرکه را نیست غم ِ هجرت من تاب وُ تحمّل نبرید
.
راستی بَعد ِ چهِل سنگ ِ مرا آبی ِ نیلی بزنید
وَ پَس از آن سر ِ قبرم گر که رفتید دگر گل نبرید
.

 

هوس یا عشق یا عادت؟

 

هَوَس یا عشق؟ یا عادت؟ کدامَش؟
هرآنچه دوست داری تو بنامَش
.
ولی من گویَمَش رؤیای ِ زیبا
که شیرین است فقط در خواب، کامَش
 .
اگر دیدی کسی گفت عاشقم من
بدان شعر وُ غزل باشد کلامش
.
وگرنه عشق در این عصر وُ دوران
کجا بوده؟ که من گویَم سلامش!
.
هرآنکس که رسانَد بر تو نفعی
تو آنگاه میزنی جامَت به جامَش
.
دگر پس عاشقی معنا ندارد
دُکان و دَکّه بازار است تمامَش
.
سُرودم این غزل آگاه گردی
کُنی تدبیر با خود از پیامش...
.

 

من و اندوه و حسرت

 

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم
با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم
.
منکه گمان میکردم عشقم جاوِدان است
حالا به زور ِ روزگار از او جُدایَم
.
آنقدر دورم کرد فلک از دیدِگانش
گرمای ِ عشقش هم دگر رفت از هوایم
.
آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم؟
با درد ِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم؟
.
ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم
اشکی نمی آید دگر از چَشم هایم
.
حتّی گلویم هم دگر قدرت ندارد
بفشارد وُ خالی کند این بُغض هایم
.
شبها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم
با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُنج ِ خـَفایم
.
شاید چُنین گردد که روزی او بخواند
حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم...!
.

 

چشمانش

 

چشمانش!
چشمانش را که میخوانم
با حسادت می گویم :
کاش این شعر را من گفته بودم!
.

 

حس و حالم

 

حِس وُ حالم ظریف وُ عُریان است
مثل ِ عُریانی ِ تن ِ نوزاد...

.
وَ نگاهم همیشه رؤیایی ست
مثل ِ رؤیای ِ کور ِ مادرزاد...
.
حرفهایم از درون ِ دلم
مثل ِ شعری که از قلم جاری ست...

.
وَ زبانم لطیف وُ شیرین است
مثل ِ شیرینی ِ تـَر ِ قنـّاد...
.