مُـژده رسَد از آسِمان
از غزل ِ پرندگان
ای به خزان نِشستگان
باز بهار میرسد...
.
میرَوَد اندوه ِ زمان
خنده نِشینـَد به لـَبان
ای ز خوشی گـُسَستگان
باز بهار میرسد...
.
کینه ز دل دِروُ کنید
عشق ز هم گِرُو کنید
مِهر دهید به بستِگان
باز بهار میرسد...
.
با همه پیدا وُ نهان
آمَدِگان وُ رفتگان
با غم ِ درگذشتگان
باز بهار میرسد
باز بهار میرسد...
.
شراب از مستی ِ چشمت خجل شد
نگاه ِ نافذت سُلطان ِ دل شد!
.
من از جام ِ می ِ مهر ِ تو خوردم
که عشقت با وجودم متصّل شد!
.
عشق ِ تو برای من چه ارزشمند است
با یاد ِ تو تا هست دلم خُرسَند است!
.
غیر از تو کسی درون ِ قلبم ننشست
تا هست دلم، به عشق ِ تو پابند است!
.
هرچند دلم گدای عشق ِ تو شده ست
تا مهر ِ تو در اوست ثروتمند است!
.
گر طالع ِ من پر از غم وُ بدبختی ست
با عشق ِ تو امّا سعادتمند است!
.
از دوری ِ تو اشک ز چشمم جاری ست
با فکر ِ تو در کُنج ِ لبم لبخند است!
.
گر دست ِ فلک از تو جدا کرد مرا
زنجیر ِ دلم با دل ِ تو پیوند است!
.
دوری ِ تو تلخ است برایم ولی
امّید ِ تو شیرین مثال ِ قند است!
.
از عشق میسُرایَم.. از حسّ ِ ناب ِ جانم
از رنج ِ دلپذیری کز مهر ِ تو در آنم!
.
یاد ِ تو در وجودم هردَم روان وُ جاری ست
نامَت چو دُرّ وُ گوهر میریزد از زبانم!
.
سرمای ِ روزگارم از تو همیشه گرم است
رنگ ِ بهار دارد با عشق ِ تو خزانم!
.
خون در درون ِ قلبم میجوشد از تو انگار
عشقت چو آتش ِ داغ میسوزد استخوانم!
.
این عشق در دل ِ من تا هست غم ندارم
صدساله هم که باشم با عشق ِ تو جَوانم!
.
از عشق ِ توست اگر جان جامانده در وجودم
این جان ِ نیمه جان هم از توست مهرَبانم!
.
من عاشق ِ تو هستم در اوج ِ بی تو بودن
سخت است تاب ِ این عشق.. امّا میتوانم!
.
ای مهرَبان!
.
شاخه گل ِ مهرَبانی ات
در قاب ِ لحظه های دلتنگی ام
هنوز تازه وُ خوش عطر مانده است
.
وَ پروانه ی احساسم
همچنان از شهد ِ این گل میمکد...
.
گل ِ مِهر ِ تو در من هرگز پژمرده نخواهد شد!
.
