خوزستان مال منه

 

توی ِ یک صُبح ِ قشنگ.. میون ِ اهل ِ جُنوب
با یه استکان ِ چای کنار ِ آتیش وُ چوب
.
نون ِ داغ وُ تازه که بوی ِ زندگی میده
رُطب و خُرماهای ِ تازه از نخل رسیده
.
-سَر ِ سُفره میاریم با یه احساس ِ قشنگ
یجایی زیر ِ همین آسِمونای ِ یرنگ...
.
جایی که مردمونش باصفا وُ خاکیَن
همشون مثل ِ هَـمَن.. آدمای ِ پاکیَن...
.
خوزستان مال ِ منه.. مال ِ تو.. مال ِ همه
سرزمین ِ شادی که توو دلِش پُر از غمه...
.
اینجا انقد خوبه که مردمش دوسِش دارن
واسه آباد کردنش ندیدم کم بذارن!
.
مردمش اهل ِ دلَن.. اهل ِ موسیقی وُ ساز
هم نِی انبون میزنن.. هم دَف وُ تنبک وُ جاز...
.
همه شیک وُ خوش لباس توو دیار ِ خودشون
فرقیَم نمیکنه پیر باشن یا که جوون!
.
خوزستانی عاشقه.. عاشق ِ شادی وُ شور
عاشق ِ ماهی خوری؛ اونم از نوع ِ صُبور!
.
قهوه ی لذیذ وُ تلخ، چای ِ هِل یا دارچینی
لب ِ کارون میبَرَن دور ِ هم شب نشینی...
.
جلوی ِ مهمونشون قلیه ماهی میذارن
هرچی چیز ِ خوب دارن واسه مهمون میارن...
.
آخه خوزستانیا مَردمی مهرَبونن
خوبی توو ذاتشونه.. همیشه خوب میمونن!
.
خاک ِ خوزستان ِ من خاک ِ عاشق پَروَره
هرکی توش پا بذاره دل ِ اونو میبَره!
.
خوزستان مال ِ منه.. مال ِ تو.. مال ِ همه
سرزمین ِ شادی که توو دلش پُر از غمه...
.

 

جای من اینجا نیست

 

جای ِ من اینجا نیست.. من ز دنیا سیرم
از خودم ناراضی.. از خدا دلگیرم!
.
گاه از زندگی ام جان به لب می آید
این چه بختی ست مرا؟ وای از این تقدیرم!
.
جای ِ من اینجا نیست.. آه باید برَوَم
آخر از این دنیا رَخت برمیگیرم...
.
بعد ِ مرگم آنگاه قدر ِ من میفهمند
آن کسانی که ز پُشت میزدند شمشیرم!
.
جای ِ من اینجا نیست.. من درون ِ قفسم
باری آزادم کن.. بگُشا زنجیرم!
.
منم آن مرغی که حسرتش پرواز است
گر مرا اوج دهند بال وُ پَر میگیرم...
.
جای ِ من اینجا نیست.. چه کسی میفهمد؟
تو مرا یاری کن دل ِ بی تقصیرم!
.

 

شب های پر درد

 

ازبس از این زندگی غم دیده ام شاعر شدم
در سُرودنهای ِ احوالم چنین ماهر شدم!
.
هرچه دنیا درد وُ غمها داشت آورد بر سرم
من نِشستم بخت ِ تارم را فقط ناظر شدم!
.
زیر ِ بار ِ اینهمه اندوه عجب پُرطاقتم!
آه مگر ایّوب هستم کاینچنین صابر شدم؟!
.
در طواف ِ کعبه ی رنج وُ عذابم دَم به دَم
من خدایم را در اوج ِ غصّه ها زائِر شدم!
.
خواستم در کوی ِ دلبر تا ابد ساکن شوم
از بد ِ دوران ز آنجا هم فقط عابر شدم...
.
بسکه در دنیا کشیدم زجر ِ بی حدّ وُ حساب
درحریم ِ حق تعالی' طیّب وُ طاهر شدم!
.
یک شب ِ دیگر هم ازشبهای ِ پُر دردم گذشت
بازهم در مَحضر ِ شب گریه ها حاضر شدم...
.

 

گاه.. تو...

 

گاه تو انگیزه ی آرامش وُ ذوق ِ عملم میشوی
گاه دلیل ِ عصَبانیت وُ خشم وُ جَدَلم میشوی!
.
گاه گریزان شـَوَم از یاد ِ تو وُ نام ِ تو 
گاه چنان ورد ِ زبانی که ضرب المثلم میشوی!
.
گاه چه دوری ز خیال ِ من وُ رؤیای ِ من
گاه چه نزدیک، که انگار بغلم میشوی!
.
گاه خیالت ببرد روح ِ مرا تا خدا
گاه تو اغواگر ِ افکار ِ خوش ِ مُبتذلم میشوی!
.
گاه شـَوَد سمت ِ نگاهت متوجّه به من
گاه که اصلاً نمیبینی ام وُ بی مَحَلم میشوی!
.
گاه شـَوی تلخ بکامَم چو بَد میشوی
گاه که خوبی تو عشقم عسلم میشوی!
.
گاه به وَجد آیَم وُ از شوق ِ تو شاعر شوَم
گاه که نه دائم تو جان ِ غزلم میشوی!
.
گاه وُ بیگاه ندارد همه ی من تویی
زندگی ام هستی وُ حتّی اَجَلم میشوی!
.

 

 

کاش...

 

کاش رؤیاهایَم به واقعیت می پیوست!
.
کاش دریای ِ خیالم در کویر ِ زندگی ام جاری میشد...!
.
کاش مرغان ِ مهاجر آرزوهایم را به آنسوی ِ ابرها میبردند 
تا ابرها باران ِ آرزوهایم را بر سرم ببارانند...!
.
کاش سقف وُ دیوارهای اتاقم از جنس ِ آسمان ِ شب میشد؛
شب ِ مهتابی.. شب ِ پرستاره.. تا من هم چون ستاره ای میدرخشیدم!
.
کاش روزگارم به زیبایی رؤیاهایم میشد!
.
کاش...
.
کاش کاش را میکاشتم وُ سبز میشد!
.