یک استکان ِ چای.. یک کاغذ وُ قلم
یک نیمه ی شب وُ یک عشق در دلم!
.
حسّی پُر از هَوَس.. فکری پُر از گناه
شعری که میشود هموَزن ِ اشک وُ آه!
.
با واژه ها قلم همخواب میشود
کاغذ به زیرِشان مِحراب میشود!
.
محصول ِ این وصال شاید غزل شود
امّا نه شاید این شعر مُبتذل شود!
.
دارد چه میکند با واژه ها قلم؟!
گویی تو جای ِ شعر هستی مقابلم!
.
مَرز ِ خیال وُ تو باریک میشود
دارد تنت به من نزدیک میشود!
.
احساس ِ بوسه ها.. آن گرمی ِ نگاه
اینها خیال نیست.. هستی کنارم آه!
.
اوهام ِ بودنت عین ِ حقیقت است
این عشق ِ کاغذی سرشار ِ لذّت است!
.
بر روی ِ کاغذم برگشت استکان
شد چای مثل ِ رود بر شعر ِ من روان...
.
