و روزگار من...

 

وَ هِی بهار می آید وُ هِی پاییز میگذرد
وَ روزگار ِ من همچنان غم آمیز میگذرد...
.
عُمری که آب ِ روان است وُ ز لب ِ جوی می رود
از میان ِ گلوی ِ من بُرّان چو تیغ ِ تیز میگذرد!
.
گویَند گُذر ِ زمان طلاست وَ ارزش دارد
پس عُمر ِ گران ِ من چه که ناچیز میگذرد؟
.
ای خدا مَرا ببین وُ خوب تماشا کن
که چگونه اشک هایَم ز دیده خونریز میگذرد...
.
من همان بنده ی پُر نیاز ِ توام که به زور
هر لحظه ز عُمرم به تقوی وُ پرهیز میگذرد...
.
خسته ام دیگر از این روزهای پُرتکرار
از امروز وُ فرداهای پوچی که یکریز میگذرد...
.
تا کِی چَشم ِ امید ببندم به فردای نآمده؟
چقـر تحمُّل کنم وَ بگویم این نیز میگذرد؟
.

 

مرگ عشق

 

تا ناکُجای ِ دنیا راهم ز یار دور است 
رفتن ثمر ندارد.. این راه بی عُبور است!
.
راهی که رَه ندارد بر هیچ سمت وُ سویی
راهی بدون ِ جادّه.. حتّی بدون ِ نور است!
.
در جستجوی ِ عشقم پای ِ برهنه رفتم
راهی که انتهایش دانم درون ِ گور است!
.
هم راه بسته بر من.. هم من بُریده از راه
اسباب ِ مرگ ِ این عشق انگار جُفت وُ جور است!
.
دنیا ندید بر من یکروز عاشقی را 
عشق ِ مرا نظر کرد.. دنیا چه چشم شور است!
.
با اینکه وصل ِ این عشق ناممکن وُ مَحال است 
قلبم به پایَش امّا میسوزد وُ صَبور است!
.
دانم رَوا نباشد ماندن به پای ِ این عشق
امّا دل است دیگر.. بی عقل وُ بی شعور است!
.
تقدیر ِ من هم این بود.. جای ِ شکایتی نیست
این رسم ِ روزگار است.. رسمَش همیشه زور است!
.

 

از عشق...

 

از عشق میسُرایَم.. از حسّ ِ ناب ِ جانم
از رنج ِ دلپذیری کز مهر ِ تو در آنم!
.
یاد ِ تو در وجودم هردَم روان وُ جاری ست
نامَت چو دُرّ وُ گوهر میریزد از زبانم!
.
سرمای ِ روزگارم از تو همیشه گرم است 
رنگ ِ بهار دارد با عشق ِ تو خزانم!
.
خون در درون ِ قلبم میجوشد از تو انگار
عشقت چو آتش ِ داغ میسوزد استخوانم!
.
این عشق در دل ِ من تا هست غم ندارم 
صدساله هم که باشم با عشق ِ تو جَوانم!
.
از عشق ِ توست اگر جان جامانده در وجودم
این جان ِ نیمه جان هم از توست مهرَبانم!
.
من عاشق ِ تو هستم در اوج ِ بی تو بودن
سخت است تاب ِ این عشق.. امّا میتوانم!
.

من و اندوه و حسرت

 

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم
با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم
.
منکه گمان میکردم عشقم جاوِدان است
حالا به زور ِ روزگار از او جُدایَم
.
آنقدر دورم کرد فلک از دیدِگانش
گرمای ِ عشقش هم دگر رفت از هوایم
.
آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم؟
با درد ِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم؟
.
ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم
اشکی نمی آید دگر از چَشم هایم
.
حتّی گلویم هم دگر قدرت ندارد
بفشارد وُ خالی کند این بُغض هایم
.
شبها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم
با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُنج ِ خـَفایم
.
شاید چُنین گردد که روزی او بخواند
حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم...!
.

 

دیگه از عشق نمیخونم!

 

دیگه از عشق نمیخونم.. چون دیگه عشقی نمونده
خیلی وقته که توو سینم روزگار جاشوُ سوزونده!
.
خیلی وقته که غم ِ عشق دیگه روم اثر نداره
دیگه حتّی درد ِ دوری اشکمو درنمیاره!
.
اینروزا دنیا به چشمم یه سرای ِ سوت وُ کوره
عشق وُ عاشقی کدومه؟ زنده موندنم به زوره!
.
مثِ زاغای ِ سیاه ِ باغ ِ خشک ِ روزگارم
پُر شدم از قهر وُ نفرت.. دیگه احساسی ندارم!
.
اون روزایی که وجودم همه عشق بود وُ صداقت
چی شد آخرش نصیبم؟ بجز افسوس وُ نِدامَت!
.
توی ِ دنیایی که جایی واسه خوبیا نداره
من چرا باید بمونم؟ منکه خوبیم بیشماره!
.
من برای دار ِ دنیا مث ِ پیرهن ِ گشادم
لایق ِ داشتن ِ من نیست آخه از سرش زیادم!
.
دنیا کاری کرده با من که نبودش آرزوم شه
واسه من شروع ِ تازست اگه این دنیا تموم شه!
.