کو گوش که من مِیل ِ سخن داشته باشم؟
کو حرف ِ مؤثـّر که دَهَن داشته باشم؟!
.
یک حرف بفهمی مگر هست که اصلاً
در محضر ِ آن حرف ِ بزن داشته باشم؟!
.
آن چـَشم که توانـَد ببیند غم ِ من را
کو تا طلب ِ دیده شدن داشته باشم؟!
.
در روز ِگاری که کسی فکر ِ کسی نیست
غمخوار که دارد که من داشته باشم؟!
.
من هیچ ندارم بجُز این پیرهَن ِ تن
کز شـَرم ببایَد به بدن داشته باشم!
.
از بی کفنی جان به تنم هست وگرنه
گورم به کجا بود که کفن داشته باشم؟!
.
کاش رؤیاهایَم به واقعیت می پیوست!
.
کاش دریای ِ خیالم در کویر ِ زندگی ام جاری میشد...!
.
کاش مرغان ِ مهاجر آرزوهایم را به آنسوی ِ ابرها میبردند
تا ابرها باران ِ آرزوهایم را بر سرم ببارانند...!
.
کاش سقف وُ دیوارهای اتاقم از جنس ِ آسمان ِ شب میشد؛
شب ِ مهتابی.. شب ِ پرستاره.. تا من هم چون ستاره ای میدرخشیدم!
.
کاش روزگارم به زیبایی رؤیاهایم میشد!
.
کاش...
.
کاش کاش را میکاشتم وُ سبز میشد!
.
تازه میفهمم که آری.. عاشقَت هستم
تازه حالا که حضورَت رفته از دستم!
.
باز امشب با خیالَت همنشینم من
با خیالت مِی نخورده واله وُ مستم!
.
روزگار کز تو جُدایَم کرده باکی نیست
منکه پیمان ِ دلَت را با دلم بستم!
.
گر نبوده عشق ِ تو سهم ِ من از دنیا
پس چرا من کوزه ی عشق ِ تو بشکستم؟!
.
آنچنان در وَصف ِ عشق ِ تو غزل گفتم
کز حِصار ِ خلوت ِ تنهایی ام رَستـَم!
.
عطر ِ تو اینک درون ِ شعر ِ من جاری ست
آه.. من اکنون به آغوش ِ تو پیوَستَم!
.
بر سر ِ من چه آمده؟ چرا نمانده طاقتم؟!
چرا خیال ِ او ز من برده قرار وُ راحتم؟!
.
کم بوده غم برای من ای روزگار ِ لعنتی؟
عاشقی ام دیگر چه بود؟ کجا بَرم شکایتم؟!
.
اینهمه غم که میخورم کِی خبرش رسَد به او؟!
او که ز من بیخبر است.. پس چه ثمر ریاضتم؟!
.
هرچه که میکشم همه از دل ِ لامروَّت است
میروم هرکجا روَد.. تا چه شود نهایتم!
.
هرشبم از هوای ِ او خواب مرا نمیبرد
او شده قبله گاهم وُ زمزمه ی عبادتم
.
قصّه ی روزگار ِ من قصّه ی رنج وُ حسرت است
چشمه ی اشک شد ز من هرکه شنید حکایتم!
.
صبا بیا شعر ِ مرا ببر بخوان پیش ِ خدا
حاجت ِ من به او بگو تا بکند اجابتم!
.
