شِعرَت مُنوَّر است.. تابنده چون سِراج
نور ِ هدایتی "هوشنگ ِ ابتهاج"
.
اشعار ِ ناب ِ تو اعجاز ِ واژه هاست
زین قدرت ِ قلم میمانم هاج وُ واج!
.
شاه ِ غزل تویی.. چون تو ندیده ام
این سَبک را چه خوب جان دادی وُ رَواج
.
مُلک ِ قلم شدی از جانب ِ خـُدای
این مُلک ثروتی ست بهتر ز تخت وُ تاج!
.
تا از شراب ِ شعر مَخمور ِ "سایه" ام
دیگر به باده وُ مِی پس چه احتیاج؟!
.
این شعر ِ ناتوان از شوق ِ "سایه" است
در راه ِ عشق او جان وُ دلم حراج...
.
مُـژده رسَد از آسِمان
از غزل ِ پرندگان
ای به خزان نِشستگان
باز بهار میرسد...
.
میرَوَد اندوه ِ زمان
خنده نِشینـَد به لـَبان
ای ز خوشی گـُسَستگان
باز بهار میرسد...
.
کینه ز دل دِروُ کنید
عشق ز هم گِرُو کنید
مِهر دهید به بستِگان
باز بهار میرسد...
.
با همه پیدا وُ نهان
آمَدِگان وُ رفتگان
با غم ِ درگذشتگان
باز بهار میرسد
باز بهار میرسد...
.
روز ِ مرگم سر ِ قبرم دوستان تاج ِ گلایول نبَرید
نرگس وُ مریم وُ مینا وُ اقاقی گُل ِ سُنبل نبرید
.
من فقط عاشق ِ رُز بودم وُ آنهم رز ِ قرمز رز ِ سُرخ
شاخه ای ساده کفایت کُنَدَم.. پس به تجمّل نبرید
.
وقت ِ تشییع همگی از زن وُ از مَرد خودآرا باشید
نشوَد مجلس ِ من بی بَر وُ رو؟! آدم ِ اُمُّل نبرید
.
دوست دارم غزل وُ مثنوی وُ قطعه بخوانید آنگاه
ببَرید دفتری از شعر فقط!.. سوره وُ شش قُل نبرید
.
روحم از شیوَن وُ زاری ِ عزیزان بخدا میرنجد
هرکه را نیست غم ِ هجرت من تاب وُ تحمّل نبرید
.
راستی بَعد ِ چهِل سنگ ِ مرا آبی ِ نیلی بزنید
وَ پَس از آن سر ِ قبرم گر که رفتید دگر گل نبرید
.
در ظلمت ِ شب ماه ِ منی.. قَمَر نخواهم
پایان ِ شبانگاه ِ منی.. سَحَر نخواهم!
.
آتش شده از عشق ِ تو گرمای ِ وجودم
تو شراره ی جان ِ منی.. شَرَر نخواهم!
.
بیرون نرَوَد هوایَت از سَرَم که یکدم
بی هوای ِ تو سَر به تنم دگر نخواهم!
.
پَر میکشم از تو سوی ِ بیکرانه ی عشق
تو خود پَر ِ پروازی وُ بال وُ پَر نخواهم!
.
می آیَم وُ می آیَم وُ از گُذرگه ِ دل
راهی ِ رَه ِ تو میشوَم.. گُذر نخواهم!
.
جنگی ست میان ِ من وُ دل در طلب ِ تو
پیروزی ِ دل باید وُ من ظَفَر نخواهم!
.
آن تیر ِ نگاهی که زدی به سمت ِ قلبم
خود محافظ ِ جان ِ من است سِپَر نخواهم!
.
از عشق ِ تو با نابَلَدی غزل نوشتم
اوج ِ هُنر اینجاست وُ بَس! هُنر نخواهم!
.
مهمان شدم از سوی ِ خودم به قهوه ای تلخ
با یاد ِ تو مینوشمش وُ شِکَر نخواهم!
.
آیَد که تو هم مرا زمانی فراموش کُنی
چون بَرق رسَد فروغ ِ شمع خاموش کنی
.
آیَد که تو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان
از جام ِ می ِ جفا شبی خنده کُنان نوش کنی
.
آنگاه که من چو جامه ای کُهنه دل آزار شَوَم
آیَد که تو آن جامه که نوتر است تنپوش کنی
.
در مَحفل ِ دلدادگی رسم چنین است که تا
هر آنکه رُبایَد ز دلَت دل؛ در آغوش کنی
.
آندَم که حواسَت رَوَد از لَحن ِ صدایی غمّاز
من هرچه بخوانم غزل ِ عشق.. تو کِی گوش کنی؟!
.
