هَوَس یا عشق؟ یا عادت؟ کدامَش؟
هرآنچه دوست داری تو بنامَش
.
ولی من گویَمَش رؤیای ِ زیبا
که شیرین است فقط در خواب، کامَش
.
اگر دیدی کسی گفت عاشقم من
بدان شعر وُ غزل باشد کلامش
.
وگرنه عشق در این عصر وُ دوران
کجا بوده؟ که من گویَم سلامش!
.
هرآنکس که رسانَد بر تو نفعی
تو آنگاه میزنی جامَت به جامَش
.
دگر پس عاشقی معنا ندارد
دُکان و دَکّه بازار است تمامَش
.
سُرودم این غزل آگاه گردی
کُنی تدبیر با خود از پیامش...
.
سرگشته از آن نوش ِ لب ِ لعل ِ تو هستم
وَز بوسه ی عشق ِ تو چو میخواره ی مستم!
.
آندم که خدا وَحی ز عشق ِ تو به من داد
از هرچه کز این عشق سَوا بود گـُسَستم!
.
نه پیرو ِ دینم وَ نه فرمانبر ِ ایمان
من بنده ی عشق ِ توام وُ بوسه پرستم!
.
بیرون نشود روح ِ من از باغ ِ خیالـَت
تا در طلب ِ بوسه ی عشق ِ تو نشستم!
.
امشب که در آغوش ِ خیال ِ تو شـَوَم باز
آنقدر ببوسم که بنالی تو ز دستم!
.
از بوسه سرودم غزلی طعم ِ لب ِ تو
این قافیه ها را ز تمَنـّای ِ تو بستم...
.
از هرچه بَدَم آمد آخر به سَـرَم آمد
هر آنچه نمیخواستم؛ آن دُور وُ بَرَم آمد!
.
آن چیز که در چَشمَم چون خار فـُرو میرفت
هرجا که نظر کردم پیش ِ نظرم آمد!
.
مانده ام مُعَلق میان ِ گذشته و آینده
نه گذشته رهایم میکند نه آینده میکشانم
حال هم که حالش را ندارد تکان بخورد
کمی به جلو یا عقب برانم!
.
چه سخت است ساکن ماندن میان ِ رفتن ها و نرفتن ها...
چه سخت است ساکن ماندن میان ِ دیروزها و فرداها...
چه سخت است ساکن ماندن میان ِ ای کاشها و حسرتها و آرزوها...
.
چه سخت معلق ماندن میان ِ گذشته و آینده...
.
چه سخت است من بودن!
.
یاد ِ تو فقط دَهـَد مرا تسکینم
این دست ِ خودم نیست چه کنم؟ من اینم!
.
از سینه دلم روی ِ زمین میریزد
هربار که تصویر ِ تـو را میبینم!
.
