همه میرَوَند به باغ سیزده به دَر کنند
از بَد وُ آفـَت وُ شـَر به صِحَت گــُذر کنند!
.
چونکه از نگاهشان نـَحس وُ نامبارک است
"سـیزده" وَ باید از این عدد حَذر کنند!
.
سیزده مثل ِ من است بَدشـُگون وُ بَدبیار
بیگناه به چَشم ِ بَد سوی ِ او نظر کنند!
.
من وُ این عدد فقط جُرممان بَخت ِ بَد است
تا که میرسند به ما فکر ِ بَد به سر کنند!
.
وای از این خیال ِ بَد که به نارَوا بَرَند
هرکه وُ هرچه بُوَد ریشه اش تبر کنند!
.
وَ باز تصویر ِ چشمانش دگرگون کرد حالم
تمام ِ خاطراتش باز آمد در خیالم...
.
هوای ِ گرمی ِ آغوش ِ اَمنش بر سرم زد
به روی گونه جاری شد آن اشک ِ زلالم...
.
خودم میبُرم وُ خودم میدوزم
پیرهن ِ آرزوهایم را
زیبا وُ بلند وُ چیندار...
خودم میریسم وُ خودم میبافم
خیال ِ با تو بودن را
لطیف وُ گرم وُ ماندِگار...
.
هنوز از باغچه ی عشقم گُل ِ یادتو میچینم
هنوزم بَعد ِ این سالا شبا خوابتو میبینم!
.
توی خوابم هنوز با تو دل وُ دستم میلرزه
هنوز حتّی خیالت هم برام دنیا رو میارزه!
.
تو من رو بردی از یادت.. میدونم.. خوب میدونم
منم مثل ِ تو باید شـَم.. ولی افسوس نمیتونم!
.
دوسِت دارم.. دوسِت دارم.. میبینی من چقد خوارم؟!
فقط با مرگ میتونم دل از عشق ِ تو بردارم!
.
غُبار ِ عشق ِ تو سالاست همه روحم رو پوشونده
مِث ِ گرد وُ غباری که رو تار ِ عنکبوت مونده!
.
منم اون عنکبوتی که توی تارش مَحبوسه
میدونم آخرش روحم توی عشق ِ تو میپوسه!
.
نمیدونم برای چی هنوز اینقد دوسِت دارم؟!
چرا راضی میشم اینجور وجودم رو بیازارم؟!
.
چرا دائم به یاد ِ تو همش از عشق میخونم؟
کجا پایان ِ این حِسّ ِ؟ نمیدونم.. نمیدونم...
.
از وقتیکه تو رو توو زندگیم دارم
انگار رو قالیچه ی سُلیمان سوارم
چشمامو میبندم وُ با باد ِ خیال
پامو توو هر هفت شهر ِ عشق میذارم!
.
پرواز میکنم تا اوج ِ آسمون ِ اقبالم
ستاره ی آرزومو با دستم میگیرم
همه چی با تو دستیافتنی میشه
مهم نیست میخواد چی بشه تقدیرم!
.
با تو زندگی خواستنی میشه برام
انگیزه ها توو یه صف روبروم میشن
انگار یکی توو وجودم بهم ندا میده
طاقت بیار درد وُ غماتم تموم میشن!
.
من دختر ِ پادشاه نیستم تو ولی
صاحب ِ چراغ ِ جادو؛ علاءالدّین ِ منی
واسه تموم ِ دودلیها وُ تردیدام تو
تنها دلیل ِ رسیدن از شک به یقین ِ منی!
.
