به تنگ آمد دلم از بس دُچار ِ رنج وُ غم شد
صدای هِق هِقم زیر آمد امّا ناله بَم شد!
.
چنان پُر کرد از غم در مِی ام ساقی ِ گردون
شرابم خون ِ دل خوردن شد وُ مَستیم اَلَم شد!
.
ز بَس دنیا همه غمهای دورانش به من داد
فـُزون شد بَهر ِ مَردُم شادِمانی، غصّه کم شد!
.
تمام ِ عُمر کوشیدم ز من قلبی نرَنجَد
دریغا حاصلم رنج وُ عذاب ِ دَم به دَم شد!
.
به پای دل قدَم بُگذاشتم در وادی ِ عشق
ولی افسوس.. دل با پای نفرت همقـَدَم شد!
.
حساب ِ جمع ِ هر لحظه ز عمرم را شِمُردم
نتیجه : غصّه صدها.. شادِمانی بی رقم شد!
.
کشیدم بار ِ سنگین ِ تحمّل را به دوشم
کمر طاقت نیاورد.. زیر ِ بار ِ غصّه خـَم شد!
.
ز چشمانم فرو آمد سِرشک ِ غصّه هایم
لب ِ خشکیده ام از آب ِ دیده پُر ز نـَم شد...
.
