هُنر زیباترین معشوق ِ دنیاست
که عشقـَش در دلم پیوسته برجاست...
.
ندیدم لذّتی بالاتر از آن!
هُنر هرجا که باشد لذّت آنجاست...
.
هُنر این مونس ِ تنهایی ِ من
برایم بهترین دلبستگی هاست!
.
نگویم دردِدل با کَس که تنها
هُنر سنگ ِ صبور ِ دردِدلهاست...
.
هُنر عشق است.. عشقی بی نهایت
وَ تنها یار ِ من این عشق ِ زیباست!
.
عجب زیبانگاری داده بر من
خداوندی که خود زیباترین هاست...
.
وَ هِی بهار می آید وُ هِی پاییز میگذرد
وَ روزگار ِ من همچنان غم آمیز میگذرد...
.
عُمری که آب ِ روان است وُ ز لب ِ جوی می رود
از میان ِ گلوی ِ من بُرّان چو تیغ ِ تیز میگذرد!
.
گویَند گُذر ِ زمان طلاست وَ ارزش دارد
پس عُمر ِ گران ِ من چه که ناچیز میگذرد؟
.
ای خدا مَرا ببین وُ خوب تماشا کن
که چگونه اشک هایَم ز دیده خونریز میگذرد...
.
من همان بنده ی پُر نیاز ِ توام که به زور
هر لحظه ز عُمرم به تقوی وُ پرهیز میگذرد...
.
خسته ام دیگر از این روزهای پُرتکرار
از امروز وُ فرداهای پوچی که یکریز میگذرد...
.
تا کِی چَشم ِ امید ببندم به فردای نآمده؟
چقـر تحمُّل کنم وَ بگویم این نیز میگذرد؟
.
من دختر ِ اهوازم.. در سینه پُر از رازم
خون در رگ ِ من گرم است.. با عشق هم آوازم...
.
دلداده ی کارونم.. دلبسته ی شبهایَش
از خوبی ِ اقوامَش پیش ِ همه مینازم...
.
در معرفت وُ یاری چون مرغ ِ سبُکبالم
هرکس مَدَدی خواهَد آماده به پروازم...
.
صحرای محبّت را من چشمه ی احساسم
بر ظلمت ِ شبهایَش نورانی ِ مَهنازم...
.
از مَستی وُ شیدایی چون موج ِ خُروشانم
بر هرکه مرا خواهَد جان وُ دل ِ خود بازم...
.
من دختر ِ کارونم.. آن رود ِ رَوان وُ پاک
بر زورق ِ غمهایَت دریاچه ی اعجازم...
.
هَوَس یا عشق؟ یا عادت؟ کدامَش؟
هرآنچه دوست داری تو بنامَش
.
ولی من گویَمَش رؤیای ِ زیبا
که شیرین است فقط در خواب، کامَش
.
اگر دیدی کسی گفت عاشقم من
بدان شعر وُ غزل باشد کلامش
.
وگرنه عشق در این عصر وُ دوران
کجا بوده؟ که من گویَم سلامش!
.
هرآنکس که رسانَد بر تو نفعی
تو آنگاه میزنی جامَت به جامَش
.
دگر پس عاشقی معنا ندارد
دُکان و دَکّه بازار است تمامَش
.
سُرودم این غزل آگاه گردی
کُنی تدبیر با خود از پیامش...
.
توی ِ یک صُبح ِ قشنگ.. میون ِ اهل ِ جُنوب
با یه استکان ِ چای کنار ِ آتیش وُ چوب
.
نون ِ داغ وُ تازه که بوی ِ زندگی میده
رُطب و خُرماهای ِ تازه از نخل رسیده
.
-سَر ِ سُفره میاریم با یه احساس ِ قشنگ
یجایی زیر ِ همین آسِمونای ِ یرنگ...
.
جایی که مردمونش باصفا وُ خاکیَن
همشون مثل ِ هَـمَن.. آدمای ِ پاکیَن...
.
خوزستان مال ِ منه.. مال ِ تو.. مال ِ همه
سرزمین ِ شادی که توو دلِش پُر از غمه...
.
اینجا انقد خوبه که مردمش دوسِش دارن
واسه آباد کردنش ندیدم کم بذارن!
.
مردمش اهل ِ دلَن.. اهل ِ موسیقی وُ ساز
هم نِی انبون میزنن.. هم دَف وُ تنبک وُ جاز...
.
همه شیک وُ خوش لباس توو دیار ِ خودشون
فرقیَم نمیکنه پیر باشن یا که جوون!
.
خوزستانی عاشقه.. عاشق ِ شادی وُ شور
عاشق ِ ماهی خوری؛ اونم از نوع ِ صُبور!
.
قهوه ی لذیذ وُ تلخ، چای ِ هِل یا دارچینی
لب ِ کارون میبَرَن دور ِ هم شب نشینی...
.
جلوی ِ مهمونشون قلیه ماهی میذارن
هرچی چیز ِ خوب دارن واسه مهمون میارن...
.
آخه خوزستانیا مَردمی مهرَبونن
خوبی توو ذاتشونه.. همیشه خوب میمونن!
.
خاک ِ خوزستان ِ من خاک ِ عاشق پَروَره
هرکی توش پا بذاره دل ِ اونو میبَره!
.
خوزستان مال ِ منه.. مال ِ تو.. مال ِ همه
سرزمین ِ شادی که توو دلش پُر از غمه...
.
