درد و فراق

 

نمیدانم چرا با اینکه از او بی نصیبم
ولی هر لحظه خود را با خیالـَش میفریبم!
.
نمیدانم چرا دلخوش به عشقش مانده ام من
منیکه پیش ِ چشم ِ آشنای او غریبم!
.
عجب تاب وُ توانی دارد این قلب ِ صبورَم
چقدر با اینهمه درد وُ غم ِ دنیا شکیبم!
.
اگر سهم ِ من از این زندگی درد وُ فراق است
نمیخواهم دوایی، من خودم خود را طبیبم!
.
چرا من با تمام ِ اهل ِ دنیا فرق دارَم؟!
چرا اینگونه هستم من؟ چرا اینقدر عجیبم؟!
.
اگر از نسل ِ اول دختر ِ شیطان فریبَم
مرا یاری کن ای شیطان، که من مُحتاج ِ سیبم!
.
گهی شک میکنم خـَلق ِ خداوند بوده باشم
ولی ناگه کسی آهسته میگوید نـَهیبم!
.

 

در اوج ِ آرزویم

 

او رفته است ولی من در انتظار ِ اویَم
هردَم پَر ِ خیالم می آرَدَش بسویم!
.
دِق کردم از فراقش.. دیگر توان ندارم
کِی میشود خدایا عطر ِ تنش ببویم؟!
.
با اینکه سهم ِ من نیست، قلبم همیشه با اوست
جز وصل ِ او ندارم در اوج ِ آرزویم!
.
دنیا مثال ِ او را هرگز به خود ندیده
من دلبری چو او را دیگر کجا بجویم؟!
.
از حسرت ِ وجودش در بستر ِ نیازم
تنها توانم از او هرشب غزل بگویم!
.
در انتهای ِ شعرم تنها کلامم این است :
میخواهمت هنوزم یار ِ فرشته خویَم!
.