نمی روید دگر گندم ز گندم

 

در این دوران بَدی پایان ندارد
دلی گر بشکنی تاوان ندارد!
.
دورویی وُ خیانت باب گشته
دگر صِدق وُ وفا خواهان ندارد!
.
هوای ِ عشق ها سَرد است وُ ابری
که ابرَش قطره ای باران ندارد!
.
تمام ِ عشق در حَدّ ِ کلام است
کسی هم بر کلام ایمان ندارد!
.
محبّت گر کـُنی گویند حقیر است
وَ شاید هم سَر وُ سامان ندارد!
.
ولی بی مهر باشی ارجمندی
تنور ِ مهرَبانی نان ندارد!
.
نمی رویَد دگر گندُم ز گندُم
کسی بر این مَثـَل اِذعان ندارد!
.
مُکافات ِ عمل غفلت پذیر است
تقاصی آه ِ مظلومان ندارد!
.

 

معذرت میخواهم

 

معذرت میخواهم از اینکه تو را لایق نبودم
زآنکه آنگونه که در شأن ِ تو بود عاشق نبودم
.
معذرت میخواهم از اینکه برای عشق ِ پاکـَت
عاشقی یکرنگ وُ بی آلایش وُ صادق نبودم
.

 

رها خواهم شد

 

روزی من از این جسم جُدا خواهم شد 
چون مُرغ ِ سبُکبال رَها خواهم شد…
.
همراه ِ کبوتران ِ پاک با شادی وُ عشق
راهی به عرش ِ کبریا خواهم شد…
.
از بس که در این جهان شقاوت دیدم
آنجا پُر از شور وُ نـَوا خواهم شد…
.
دانـَم که رَوانه میشوم سوی ِ بهشت
من همنفس ِ فرشته ها خواهم شد…
.
آری بهشت.. این فقط حقّ ِ من است
من شامل ِ الطاف ِ خُدا خواهم شد...!
.

 

اونون جته (بخاطر اون)

 

نه ایللَر که اُونونـَن سَر اِلـَدِم
بـِلـَمنـَن هَـنـّـِه ایسته یُو دِمَدِم
.
بـِلـَسِنـَه اورَگیم یانِده اوُندا
اونون جَـتِه هاموزادِه گِچـَدِم
.
اگر بیلیردِم اُو عشقِه یالان دور
قـُیوردوم قیچ بـِلـَسـِنـَه گـِدَردِم
.
مگر من اُونه حـَقـدَن نـِیـلـَمیـشدِم ؟
آی آلله نـِـیلـیم ایـنده من بو دَردِم
. .
.
ترجمه :
چه سالهایی که با اون سر کردم
ازم هرچی خواست نه نگفتم
.
اونموقع دلم براش سوخت
بخاطر اون از همه چی گذشتم
.
اگر میدونستم اون عشقش دروغه
پا میذاشتم روش و میرفتم
.
مگر من در حق اون چیکار کرده بودم ؟
ای خدا چیکار کنم حالا من با این دردم ؟
.
.
.
پ.ن : اولین و تنها شعری که سالیان دور به زبان مادریم گفته بودم😊
.

 

من و اندوه و حسرت

 

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم
با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم
.
منکه گمان میکردم عشقم جاوِدان است
حالا به زور ِ روزگار از او جُدایَم
.
آنقدر دورم کرد فلک از دیدِگانش
گرمای ِ عشقش هم دگر رفت از هوایم
.
آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم؟
با درد ِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم؟
.
ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم
اشکی نمی آید دگر از چَشم هایم
.
حتّی گلویم هم دگر قدرت ندارد
بفشارد وُ خالی کند این بُغض هایم
.
شبها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم
با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُنج ِ خـَفایم
.
شاید چُنین گردد که روزی او بخواند
حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم...!
.