اونون جته (بخاطر اون)

 

نه ایللَر که اُونونـَن سَر اِلـَدِم
بـِلـَمنـَن هَـنـّـِه ایسته یُو دِمَدِم
.
بـِلـَسِنـَه اورَگیم یانِده اوُندا
اونون جَـتِه هاموزادِه گِچـَدِم
.
اگر بیلیردِم اُو عشقِه یالان دور
قـُیوردوم قیچ بـِلـَسـِنـَه گـِدَردِم
.
مگر من اُونه حـَقـدَن نـِیـلـَمیـشدِم ؟
آی آلله نـِـیلـیم ایـنده من بو دَردِم
. .
.
ترجمه :
چه سالهایی که با اون سر کردم
ازم هرچی خواست نه نگفتم
.
اونموقع دلم براش سوخت
بخاطر اون از همه چی گذشتم
.
اگر میدونستم اون عشقش دروغه
پا میذاشتم روش و میرفتم
.
مگر من در حق اون چیکار کرده بودم ؟
ای خدا چیکار کنم حالا من با این دردم ؟
.
.
.
پ.ن : اولین و تنها شعری که سالیان دور به زبان مادریم گفته بودم😊
.

 

من و اندوه و حسرت

 

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم
با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم
.
منکه گمان میکردم عشقم جاوِدان است
حالا به زور ِ روزگار از او جُدایَم
.
آنقدر دورم کرد فلک از دیدِگانش
گرمای ِ عشقش هم دگر رفت از هوایم
.
آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم؟
با درد ِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم؟
.
ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم
اشکی نمی آید دگر از چَشم هایم
.
حتّی گلویم هم دگر قدرت ندارد
بفشارد وُ خالی کند این بُغض هایم
.
شبها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم
با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُنج ِ خـَفایم
.
شاید چُنین گردد که روزی او بخواند
حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم...!
.

 

غرق عشق

 

بیقرار است دلم این دل ِ بیتاب چه کنم؟
شده ام عاشق ِ یک دلبر ِ جذّاب چه کنم؟
.
خُفته در بسترم هرشب هوس ِ دیدارش
از خیالش نبرَد چَشم ِ مرا خواب چه کنم؟
.
هرچه کردم رُخش از حافظه ام پاک نشد
نقش ِ ماه است مُصوَّر شده در آب چه کنم؟
.
فکر وُ ذکرم همه با اوست وُ تنم غرق ِ نیاز
بی حیایی شده این دل.. دل ِ ناباب چه کنم؟
.
اینکه برداشته ای سنگ ِ بزرگ است دل ِ من
نیست در بُنیه ی من قدرت ِ پرتاب چه کنم؟
.
ماهی ام من که شده عاشق ِ صیّاد وُ اگر
نتوانم بشـَوَم طُعمه ی قلّاب چه کنم؟
.
ساقی ِ عشق که چنین کُهنه شرابم دادی
گر ننوشم من از این جام ِ می ِ ناب چه کنم؟
.
غرق ِ عشقش شده است قایق ِ چوبین ِ دلم
دلم افتاده در این وَرطه ی گرداب چه کنم؟
.
چه کنم در طلبش؟ از که بخواهم کمکی؟!
چاره ام نیست.. مرا معجزه دریاب.. چه کنم؟
.

 

حس و حالم

 

حِس وُ حالم ظریف وُ عُریان است
مثل ِ عُریانی ِ تن ِ نوزاد...

.
وَ نگاهم همیشه رؤیایی ست
مثل ِ رؤیای ِ کور ِ مادرزاد...
.
حرفهایم از درون ِ دلم
مثل ِ شعری که از قلم جاری ست...

.
وَ زبانم لطیف وُ شیرین است
مثل ِ شیرینی ِ تـَر ِ قنـّاد...
.

 

جای من اینجا نیست

 

جای ِ من اینجا نیست.. من ز دنیا سیرم
از خودم ناراضی.. از خدا دلگیرم!
.
گاه از زندگی ام جان به لب می آید
این چه بختی ست مرا؟ وای از این تقدیرم!
.
جای ِ من اینجا نیست.. آه باید برَوَم
آخر از این دنیا رَخت برمیگیرم...
.
بعد ِ مرگم آنگاه قدر ِ من میفهمند
آن کسانی که ز پُشت میزدند شمشیرم!
.
جای ِ من اینجا نیست.. من درون ِ قفسم
باری آزادم کن.. بگُشا زنجیرم!
.
منم آن مرغی که حسرتش پرواز است
گر مرا اوج دهند بال وُ پَر میگیرم...
.
جای ِ من اینجا نیست.. چه کسی میفهمد؟
تو مرا یاری کن دل ِ بی تقصیرم!
.