حس گناه

 

نیمه شب است وُ من هنوز بیدارم 
چقدر امشب هَوَس ِ دوست داشتن دارم!
.
دلم او را چقدر میخواهد 
که سَرَش را به سینه بُگذارم 
وَ بپیچم به دور ِ اندامش وای 
دور شو ای فکر ِ بی حَیاء ز افکارم!
.
من نباید به عشق بیاَندیشم
وَ خودم را چنین بیآازارم
.
منکه هَرشب به یاد ِ آغوشش
زانو به بَغـَل به کـُنج ِ دیوارم
وَ میان ِ خیال ِ دستانش
مَست ِ عشق مینشینم گـُنه کارم!
.
نه نمی خواهم اینچنین باشم
بخدا دیگر از خودم بیزارم!
.
هرچه میکشم از این خرابه دل است
باید این لعنتی را ز سینه بردارم!
.
منکه میدانم آخر از عشق میمیرم
ای خدا هرچه زودتر تمام کن کارم!
.

 

رؤیای شیرین

 

مرا دیری ست رؤیایَت شده آرامش ِ جانم 
چه تسکین میدهد یادَت به این حال ِ پریشانم!
.
تو امشب باز اینجایی.. درون ِ باغ ِ رؤیایَم
وَ من چون بُلبُلی عاشق برای تو غزلخوانم!
.
چنان عشقت فرو رفته میان ِ تار وُ پودم که
دگر بی یاد ِ تو حتّی دَمی بودن نتـْوانم!
.
بمیرم من اگر روزی که از درد ِ غم ِ هجرت 
زبان بُگشایم وُ گویم که از عشقت پشیمانم!
.
اگر درد ِ همه عالم فرو ریزد به جان ِ من
فقط عشق ِ تو میخواهم که هم درد است وُ درمانم!
.
به رُسوایی اگر باشد کسی مجنون ِ راه ِ عشق 
قسم بر خالق ِ این عشق.. به وَللّه ِ که من آنـَم!
.
کُنون در مذهب ِ عشقم به آئین ِ تو دل بستم 
چه آئینی ز تو بهتر قـَوی میسازد ایمانم؟!
.
وَ ای رؤیای شیرینم.. به زیبایی ِ عشق سوگند
که از یادت تا هستم دَمی غافل نمی مانم!
.

 

دلبستگی عبث

 

چه سخت گذشت بر من این سالها تا که آرام شد دلم
بعد از آن بوسه ی آخر؛ کز عشق ِ تو ناکام شد دلم
.
چه سخت گذشت بعد ِ تو تا من دوباره من شدم
تا آرَمید قلبم از خشم ِ زندگی وُ رام شد دلم
.
بُریدم از تعلّق ِ دل؛ آن اتّصال ِ بیهوده
از آن فریبی که به من دادی وُ من خام شد دلم
.
هرچه داشت این دلبستگی ِ عَبَث به کام ِ تو شد
تو شدی دلپاک وُ بی گناه وُ من بدنام شد دلم
.
چه بی گناه به تبعیدم فرستادی وُ چه بی پناه
به جزیره ی تاریک ِ نفرت اعزام شد دلم
.
به جُرم ِ وفای ِ به عهد محکوم به مرگ شد قلبم  
کاش در ملأ ِ عام بود آن لحظه که اعدام شد دلم...
.

 

درد و فراق

 

نمیدانم چرا با اینکه از او بی نصیبم
ولی هر لحظه خود را با خیالـَش میفریبم!
.
نمیدانم چرا دلخوش به عشقش مانده ام من
منیکه پیش ِ چشم ِ آشنای او غریبم!
.
عجب تاب وُ توانی دارد این قلب ِ صبورَم
چقدر با اینهمه درد وُ غم ِ دنیا شکیبم!
.
اگر سهم ِ من از این زندگی درد وُ فراق است
نمیخواهم دوایی، من خودم خود را طبیبم!
.
چرا من با تمام ِ اهل ِ دنیا فرق دارَم؟!
چرا اینگونه هستم من؟ چرا اینقدر عجیبم؟!
.
اگر از نسل ِ اول دختر ِ شیطان فریبَم
مرا یاری کن ای شیطان، که من مُحتاج ِ سیبم!
.
گهی شک میکنم خـَلق ِ خداوند بوده باشم
ولی ناگه کسی آهسته میگوید نـَهیبم!
.

 

چشم امید دل

 

با من بگویَد دل : شب ِ ظلمانی ِ عشقم سحر دارد؟
کِی میشود از عشق ِ من این ظلمت ِ شب سایه بَردارد ؟
.
چَشم ِ امید ِ دل هنوزم سوی ِ این عشق است!
امّا چگونه میشود؟ این عشق، امّیدی مگر دارد؟!
.
ای دل تمامَش کن دگر این بیقراری را نمیدانی؟
عشقت کُنون با دیگری رفته ست او یار دگر دارد؟
.
تا کِی دل ِ من خون شَوی از دوری وُ دَرد ِ فراق ِ او؟
شاید گمان کردی که او از خون ِ دلهایت خبر دارد؟!
.
معشوق اگر بر غصّه ها وُ حال ِ زارَت چَشم بَربسته 
امّا بدان چَشمی از آن بالا به حال ِ تو نظر دارد!
.
ای دل بسوز وُ هم بساز وُ با غم ِ دنیا مُدارا کن
شاید که دنیا هم تو را از درد وُ غمها بَرحَذر دارد!!
.