وصیت (وقت تشییع)

 

روز ِ مرگم سر ِ قبرم دوستان تاج ِ گلایول نبَرید
نرگس وُ مریم وُ مینا وُ اقاقی گُل ِ سُنبل نبرید
.
من فقط عاشق ِ رُز بودم وُ آنهم رز ِ قرمز رز ِ سُرخ
شاخه ای ساده کفایت کُنَدَم.. پس به تجمّل نبرید
.
وقت ِ تشییع همگی از زن وُ از مَرد خودآرا باشید
نشوَد مجلس ِ من بی بَر وُ رو؟! آدم ِ اُمُّل نبرید
.
دوست دارم غزل وُ مثنوی وُ قطعه بخوانید آنگاه
ببَرید دفتری از شعر فقط!.. سوره وُ شش قُل نبرید
.
روحم از شیوَن وُ زاری ِ عزیزان بخدا میرنجد
هرکه را نیست غم ِ هجرت من تاب وُ تحمّل نبرید
.
راستی بَعد ِ چهِل سنگ ِ مرا آبی ِ نیلی بزنید
وَ پَس از آن سر ِ قبرم گر که رفتید دگر گل نبرید
.

 

در طلب ِ تو

 

در ظلمت ِ شب ماه ِ منی.. قَمَر نخواهم
پایان ِ شبانگاه ِ منی.. سَحَر نخواهم!
.
آتش شده از عشق ِ تو گرمای ِ وجودم
تو شراره ی جان ِ منی.. شَرَر نخواهم!
.
بیرون نرَوَد هوایَت از سَرَم که یکدم 
بی هوای ِ تو سَر به تنم دگر نخواهم!
.
پَر میکشم از تو سوی ِ بیکرانه ی عشق 
تو خود پَر ِ پروازی وُ بال وُ پَر نخواهم!
.
می آیَم وُ می آیَم وُ از گُذرگه ِ دل 
راهی ِ رَه ِ تو میشوَم.. گُذر نخواهم!
.
جنگی ست میان ِ من وُ دل در طلب ِ تو
پیروزی ِ دل باید وُ من ظَفَر نخواهم!
.
آن تیر ِ نگاهی که زدی به سمت ِ قلبم
خود محافظ ِ جان ِ من است سِپَر نخواهم!
.
از عشق ِ تو با نابَلَدی غزل نوشتم
اوج ِ هُنر اینجاست وُ بَس! هُنر نخواهم!
.
مهمان شدم از سوی ِ خودم به قهوه ای تلخ 
با یاد ِ تو مینوشمش وُ شِکَر نخواهم!
.

 

هنر

 

هُنر زیباترین معشوق ِ دنیاست
که عشقـَش در دلم پیوسته برجاست...
.
ندیدم لذّتی بالاتر از آن!
هُنر هرجا که باشد لذّت آنجاست...
.
هُنر این مونس ِ تنهایی ِ من
برایم بهترین دلبستگی هاست!
.
نگویم دردِدل با کَس که تنها
هُنر سنگ ِ صبور ِ دردِدلهاست...
.
هُنر عشق است.. عشقی بی نهایت
وَ تنها یار ِ من این عشق ِ زیباست!
.
عجب زیبانگاری داده بر من
خداوندی که خود زیباترین هاست...
.

 

 

از مستی چشمت...

 

شراب از مستی ِ چشمت خجل شد
نگاه ِ نافذت سُلطان ِ دل شد!
.
من از جام ِ می ِ مهر ِ تو خوردم
که عشقت با وجودم متصّل شد!
.

 

به رسم ِ پیمان شکنان

 

آیَد که تو هم مرا زمانی فراموش کُنی
چون بَرق رسَد فروغ ِ شمع خاموش کنی
.
آیَد که تو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان
از جام ِ می ِ جفا شبی خنده کُنان نوش کنی
.
آنگاه که من چو جامه ای کُهنه دل آزار شَوَم 
آیَد که تو آن جامه که نوتر است تنپوش کنی
.
در مَحفل ِ دلدادگی رسم چنین است که تا
هر آنکه رُبایَد ز دلَت دل؛ در آغوش کنی
.
آندَم که حواسَت رَوَد از لَحن ِ صدایی غمّاز 
من هرچه بخوانم غزل ِ عشق.. تو کِی گوش کنی؟!
.