سیگار

 

من سیگارم!
سوختن حقّ ِ من است!
ساخته شدم که بسوزم
هم به درد ِ خود.. هم به غم ِ دیگران...
من را از آتش جهنـَّم باکی نیست
که آتش ِ درونم هزار بار داغتر از آتش ِ جهنـَّم است!
.

 

دچار عشق

 

نمیدانم بگویم یا نگویم!
ولی او یک شبی آمد بسویم...
.
نگاهش در نگاهم خیره افتاد
گرفت آب ِ دهانم در گلویم!
.
همانشب من دُچار ِ عشق گشتم
که او بشکست چون لیلی سَبویم!
. 
نگاهش کرد کاری با دلم که
به هرجا بنگرم جز او نجویم!
.
من اکنون مانده ام عاشق وَ بی عشق
ولی جز او نباشد آرزویم!
.
نهان نیست از خدا.. از او چه پنهان
که تا سرحدّ ِ جان مشتاق ِ اویم!
.
دلم خواهد شبی دیگر چو آنشب
ببینم قامتش را روبرویم!
.
فقط یکبار ِ دیگر بارالهیٰ
نصیبم کن که عطرش را ببویم!
.

بنازم من به خوزستان

 

بنازم من به خوزستان.. به اقوام ِ برومَندَش
به ایل ِ بختیاری وُ عربهای هنرمندَش
.
به دزفولی ِ خوش لهجه.. به آبادانی ِ خونگرم
به اهوازی ِ پُرشور وُ نجیب وُ بی همانندش
.
بنازم من به خوزستان.. به فرزندان ِ خرّمشهر
به اهل ِ ایذه اهل ِ شوش.. به ماهشهری ِ دلبَندش
.
تمام ِ اهل ِ خوزستان همه یکدل وَ یکرنگند
همه از خاک ِ ایرانند.. جُدا از هم نخواهندش
.
بنازم من به خوزستان.. به نیزار ِ شِکرخیزش
به نخلستان ِ زیبا وُ به کارون ِ شکوهمندَش
.
خوشا بر حال ِ آنانکه ز نسل ِ پاک ِ کارونند
وَ خوش بر حال ِ آنکس که نمکگیر است وُ پابندَش
.
بنازم من به خوزستان.. به گرمای ِ دل انگیزش
به آفتاب ِ پُر از عشق وُ به شرجی ِ خوشایَندَش
.
دَم ِ فرزند ِ خوزستان چو گرمای ِ هوایَش گرم
همیشه در اَمان باشد.. نگهدارَد خداوندَش...
.

 

با باور خیالش

 

دیشب هوای ِ یارم خواب وُ خیالی ام کرد
یاد ِ نگاه ِ مستش حالی به حالی ام کرد!
.
با باور ِ خیالش تا اوج ِ عشق رفتم
عشقش چو باده ی ناب از غصّه خالی ام کرد!
.

 

زیر بار غصه

 

به تنگ آمد دلم از بس دُچار ِ رنج وُ غم شد
صدای هِق هِقم زیر آمد امّا ناله بَم شد!
.
چنان پُر کرد از غم در مِی ام ساقی ِ گردون
شرابم خون ِ دل خوردن شد وُ مَستیم اَلَم شد!
.
ز بَس دنیا همه غمهای دورانش به من داد 
فـُزون شد بَهر ِ مَردُم شادِمانی، غصّه کم شد!
.
تمام ِ عُمر کوشیدم ز من قلبی نرَنجَد
دریغا حاصلم رنج وُ عذاب ِ دَم به دَم شد!
.
به پای دل قدَم بُگذاشتم در وادی ِ عشق
ولی افسوس.. دل با پای نفرت همقـَدَم شد!
.
حساب ِ جمع ِ هر لحظه ز عمرم را شِمُردم
نتیجه : غصّه صدها.. شادِمانی بی رقم شد!
.
کشیدم بار ِ سنگین ِ تحمّل را به دوشم
کمر طاقت نیاورد.. زیر ِ بار ِ غصّه خـَم شد!
.
ز چشمانم فرو آمد سِرشک ِ غصّه هایم
لب ِ خشکیده ام از آب ِ دیده پُر ز نـَم شد...
.