دلَت دریای ِ لطف وُ مهرَبانی ست
سِرشتت پاک.. ذاتت آسِمانی ست!
.
نگاهَت رهبر ِ اُرکِستر ِ عشق است
همان عشقی که در دل جاودانی ست!
.
دلم پُر میشود از عشق وُ احساس
از آهنگ ِ نگاهت کآن چنانی ست!
.
چه زیبا ساز ِ دل را مینـَوازی
چو انگشتان ِ زیبای پیانیست!
.
نوایی خوشتر از عشقـَت ندیدم
کزآن مرغ ِ دلم در نغمه خوانی ست!
.
نمیدانم چه کردی با دل ِ من
که این عشق از دلم یکدَم جُدا نیست!
.
دلم میخواهد از عشقـَت بمیرم
که از عشق ِ تو مُردن زندِگانی ست!
.
خودم میبُرم وُ خودم میدوزم
پیرهن ِ آرزوهایم را
زیبا وُ بلند وُ چیندار...
خودم میریسم وُ خودم میبافم
خیال ِ با تو بودن را
لطیف وُ گرم وُ ماندِگار...
.
تا ناکُجای ِ دنیا راهم ز یار دور است
رفتن ثمر ندارد.. این راه بی عُبور است!
.
راهی که رَه ندارد بر هیچ سمت وُ سویی
راهی بدون ِ جادّه.. حتّی بدون ِ نور است!
.
در جستجوی ِ عشقم پای ِ برهنه رفتم
راهی که انتهایش دانم درون ِ گور است!
.
هم راه بسته بر من.. هم من بُریده از راه
اسباب ِ مرگ ِ این عشق انگار جُفت وُ جور است!
.
دنیا ندید بر من یکروز عاشقی را
عشق ِ مرا نظر کرد.. دنیا چه چشم شور است!
.
با اینکه وصل ِ این عشق ناممکن وُ مَحال است
قلبم به پایَش امّا میسوزد وُ صَبور است!
.
دانم رَوا نباشد ماندن به پای ِ این عشق
امّا دل است دیگر.. بی عقل وُ بی شعور است!
.
تقدیر ِ من هم این بود.. جای ِ شکایتی نیست
این رسم ِ روزگار است.. رسمَش همیشه زور است!
.
دُرود بر آنکه آرام ِ رَوان است
بر او که بی توقّع مهرَبان است
.
درود بر آنکسی که خاطر ِ ما
درون ِ خاطراتش جاوِدان است
.
هَوَس یا عشق؟ یا عادت؟ کدامَش؟
هرآنچه دوست داری تو بنامَش
.
ولی من گویَمَش رؤیای ِ زیبا
که شیرین است فقط در خواب، کامَش
.
اگر دیدی کسی گفت عاشقم من
بدان شعر وُ غزل باشد کلامش
.
وگرنه عشق در این عصر وُ دوران
کجا بوده؟ که من گویَم سلامش!
.
هرآنکس که رسانَد بر تو نفعی
تو آنگاه میزنی جامَت به جامَش
.
دگر پس عاشقی معنا ندارد
دُکان و دَکّه بازار است تمامَش
.
سُرودم این غزل آگاه گردی
کُنی تدبیر با خود از پیامش...
.
