حس گناه

 

نیمه شب است وُ من هنوز بیدارم 
چقدر امشب هَوَس ِ دوست داشتن دارم!
.
دلم او را چقدر میخواهد 
که سَرَش را به سینه بُگذارم 
وَ بپیچم به دور ِ اندامش وای 
دور شو ای فکر ِ بی حَیاء ز افکارم!
.
من نباید به عشق بیاَندیشم
وَ خودم را چنین بیآازارم
.
منکه هَرشب به یاد ِ آغوشش
زانو به بَغـَل به کـُنج ِ دیوارم
وَ میان ِ خیال ِ دستانش
مَست ِ عشق مینشینم گـُنه کارم!
.
نه نمی خواهم اینچنین باشم
بخدا دیگر از خودم بیزارم!
.
هرچه میکشم از این خرابه دل است
باید این لعنتی را ز سینه بردارم!
.
منکه میدانم آخر از عشق میمیرم
ای خدا هرچه زودتر تمام کن کارم!
.

 

کاش...

 

کاش رؤیاهایَم به واقعیت می پیوست!
.
کاش دریای ِ خیالم در کویر ِ زندگی ام جاری میشد...!
.
کاش مرغان ِ مهاجر آرزوهایم را به آنسوی ِ ابرها میبردند 
تا ابرها باران ِ آرزوهایم را بر سرم ببارانند...!
.
کاش سقف وُ دیوارهای اتاقم از جنس ِ آسمان ِ شب میشد؛
شب ِ مهتابی.. شب ِ پرستاره.. تا من هم چون ستاره ای میدرخشیدم!
.
کاش روزگارم به زیبایی رؤیاهایم میشد!
.
کاش...
.
کاش کاش را میکاشتم وُ سبز میشد!
.

 

رؤیای شیرین

 

مرا دیری ست رؤیایَت شده آرامش ِ جانم 
چه تسکین میدهد یادَت به این حال ِ پریشانم!
.
تو امشب باز اینجایی.. درون ِ باغ ِ رؤیایَم
وَ من چون بُلبُلی عاشق برای تو غزلخوانم!
.
چنان عشقت فرو رفته میان ِ تار وُ پودم که
دگر بی یاد ِ تو حتّی دَمی بودن نتـْوانم!
.
بمیرم من اگر روزی که از درد ِ غم ِ هجرت 
زبان بُگشایم وُ گویم که از عشقت پشیمانم!
.
اگر درد ِ همه عالم فرو ریزد به جان ِ من
فقط عشق ِ تو میخواهم که هم درد است وُ درمانم!
.
به رُسوایی اگر باشد کسی مجنون ِ راه ِ عشق 
قسم بر خالق ِ این عشق.. به وَللّه ِ که من آنـَم!
.
کُنون در مذهب ِ عشقم به آئین ِ تو دل بستم 
چه آئینی ز تو بهتر قـَوی میسازد ایمانم؟!
.
وَ ای رؤیای شیرینم.. به زیبایی ِ عشق سوگند
که از یادت تا هستم دَمی غافل نمی مانم!
.

 

دلبستگی عبث

 

چه سخت گذشت بر من این سالها تا که آرام شد دلم
بعد از آن بوسه ی آخر؛ کز عشق ِ تو ناکام شد دلم
.
چه سخت گذشت بعد ِ تو تا من دوباره من شدم
تا آرَمید قلبم از خشم ِ زندگی وُ رام شد دلم
.
بُریدم از تعلّق ِ دل؛ آن اتّصال ِ بیهوده
از آن فریبی که به من دادی وُ من خام شد دلم
.
هرچه داشت این دلبستگی ِ عَبَث به کام ِ تو شد
تو شدی دلپاک وُ بی گناه وُ من بدنام شد دلم
.
چه بی گناه به تبعیدم فرستادی وُ چه بی پناه
به جزیره ی تاریک ِ نفرت اعزام شد دلم
.
به جُرم ِ وفای ِ به عهد محکوم به مرگ شد قلبم  
کاش در ملأ ِ عام بود آن لحظه که اعدام شد دلم...
.

 

آخر به سرم آمد!

 

از هرچه بَدَم آمد آخر به سَـرَم آمد
هر آنچه نمیخواستم؛ آن دُور وُ بَرَم آمد!
.
آن چیز که در چَشمَم چون خار فـُرو میرفت 
هرجا که نظر کردم پیش ِ نظرم آمد!
.