اهواز

 

اهواز ِ من.. اهواز ِ زیبا.. شهر ِ خوبی
این مرکز ِ پیوند ِ اقوام ِ جُنوبی
.
شهری که مینازد به پُلهای قشنگش
پُز میدهد با مردم ِ زبر وُ زرنگش
.
اهواز آوای ِ خوش ِ دلدادگان است
شهر ِ نوای دلکـَش ِ آهنگران است
.
شهر ِ صبوری وُ توان است وُ تحمُّل
پَرورده ی مَرد وُ زنان ِ بهتر از گُل
.
اقوام ِ اهوازی غیورند وُ برومند
با لهجه های قومی ِ شیرین تر از قند
.
خون در رَگ ِ این مَردُمان پیوسته گرم است
یک مرد ِ اهوازی نجـیب وُ اَهل ِ شَرم است
.
اهواز با این مردمش همتا ندارد
هرکس که مهمانش شود دل می سپارد
.
اهواز ِ من.. جانم فدای کوچه هایت
من دوستت دارم فراوان بی نهایت...
.

 

وصیت (وقت تشییع)

 

روز ِ مرگم سر ِ قبرم دوستان تاج ِ گلایول نبَرید
نرگس وُ مریم وُ مینا وُ اقاقی گُل ِ سُنبل نبرید
.
من فقط عاشق ِ رُز بودم وُ آنهم رز ِ قرمز رز ِ سُرخ
شاخه ای ساده کفایت کُنَدَم.. پس به تجمّل نبرید
.
وقت ِ تشییع همگی از زن وُ از مَرد خودآرا باشید
نشوَد مجلس ِ من بی بَر وُ رو؟! آدم ِ اُمُّل نبرید
.
دوست دارم غزل وُ مثنوی وُ قطعه بخوانید آنگاه
ببَرید دفتری از شعر فقط!.. سوره وُ شش قُل نبرید
.
روحم از شیوَن وُ زاری ِ عزیزان بخدا میرنجد
هرکه را نیست غم ِ هجرت من تاب وُ تحمّل نبرید
.
راستی بَعد ِ چهِل سنگ ِ مرا آبی ِ نیلی بزنید
وَ پَس از آن سر ِ قبرم گر که رفتید دگر گل نبرید
.

 

ای مهربان!

 

ای مهرَبان!
.
شاخه گل ِ مهرَبانی ات
در قاب ِ لحظه های دلتنگی ام
هنوز تازه وُ خوش عطر مانده است
.
وَ پروانه ی احساسم
همچنان از شهد ِ این گل میمکد...
.
گل ِ مِهر ِ تو در من هرگز پژمرده نخواهد شد!
.