ایران من

 

عزیزترینم.. کشورم.. ایران ِ من تاج ِ سَرَم
بدون ِ خاک ِ پاک ِ تو بیهوده ام.. بی ثمرم
.
ای همه اعتبار ِ من.. مایه ی افتخار ِ من
غرورم از تو زنده است.. عزّت ِ من تویی وطن
.
ایران ِ من بذار بگم با جون وُ دل عاشقتم
خداروشکر ایرونیَم.. خداروشکر لایقتم
.
کجای ِ دنیا مثل ِ تو مَظهر ِ بی ریائیه؟
کدوم نژادی بهتر از نژاد ِ آریائیه؟
.
کجا دلای ِ آدماش مثل ِ دل ِ ایرونیاست؟
کی مثل ِ مَرد ِ ایرونی نجیب وُ با حُجب وُ حَیاست؟
.
کدوم دیار ِ عاشقی لیلی ِ مجنونو داره؟
کجای ِ دنیا بهتر از زنای ِ ایرونو داره؟
.
طلوع ِ فرهنگ وُ هنر.. شب ِ جهالت رو سحر
همه از ایران ِ مَنه.. از خاک ِ مَرز ِ پُرگوهر
.
تمام ِ دنیا میدونن ایران مَهد ِ تمدّنه
هرکسی مُنکرش میشه بی شـَک حسابی نادونه!
.
ایران همیشه مال ِ ماست.. ما مَردم ِ غیور ِ پارس
کارون وُ دریای ِ خزر.. هر قطره از خلیج ِ فارس
.
شمال، جنوب، از شرق وُ غرب.. اقوام ِ مختلف همه
برای ِ قدرت ِ وطن، همبستگیشون مُحکمه
.
ما همه عضوی از همیم.. از پهنه ی یک سرزمین
اهل ِ یه خاکیم هممون.. ایرانیئیم فقط همین!
.

 

رؤیای شیرین

 

مرا دیری ست رؤیایَت شده آرامش ِ جانم 
چه تسکین میدهد یادَت به این حال ِ پریشانم!
.
تو امشب باز اینجایی.. درون ِ باغ ِ رؤیایَم
وَ من چون بُلبُلی عاشق برای تو غزلخوانم!
.
چنان عشقت فرو رفته میان ِ تار وُ پودم که
دگر بی یاد ِ تو حتّی دَمی بودن نتـْوانم!
.
بمیرم من اگر روزی که از درد ِ غم ِ هجرت 
زبان بُگشایم وُ گویم که از عشقت پشیمانم!
.
اگر درد ِ همه عالم فرو ریزد به جان ِ من
فقط عشق ِ تو میخواهم که هم درد است وُ درمانم!
.
به رُسوایی اگر باشد کسی مجنون ِ راه ِ عشق 
قسم بر خالق ِ این عشق.. به وَللّه ِ که من آنـَم!
.
کُنون در مذهب ِ عشقم به آئین ِ تو دل بستم 
چه آئینی ز تو بهتر قـَوی میسازد ایمانم؟!
.
وَ ای رؤیای شیرینم.. به زیبایی ِ عشق سوگند
که از یادت تا هستم دَمی غافل نمی مانم!
.