در طلب ِ تو

 

در ظلمت ِ شب ماه ِ منی.. قَمَر نخواهم
پایان ِ شبانگاه ِ منی.. سَحَر نخواهم!
.
آتش شده از عشق ِ تو گرمای ِ وجودم
تو شراره ی جان ِ منی.. شَرَر نخواهم!
.
بیرون نرَوَد هوایَت از سَرَم که یکدم 
بی هوای ِ تو سَر به تنم دگر نخواهم!
.
پَر میکشم از تو سوی ِ بیکرانه ی عشق 
تو خود پَر ِ پروازی وُ بال وُ پَر نخواهم!
.
می آیَم وُ می آیَم وُ از گُذرگه ِ دل 
راهی ِ رَه ِ تو میشوَم.. گُذر نخواهم!
.
جنگی ست میان ِ من وُ دل در طلب ِ تو
پیروزی ِ دل باید وُ من ظَفَر نخواهم!
.
آن تیر ِ نگاهی که زدی به سمت ِ قلبم
خود محافظ ِ جان ِ من است سِپَر نخواهم!
.
از عشق ِ تو با نابَلَدی غزل نوشتم
اوج ِ هُنر اینجاست وُ بَس! هُنر نخواهم!
.
مهمان شدم از سوی ِ خودم به قهوه ای تلخ 
با یاد ِ تو مینوشمش وُ شِکَر نخواهم!
.

 

خاتم ِ عشق

 

نگارین یار ِ من صاحب جمال وُ مَه جَبین است 
چنان شیرین سخن میگوید انگار انگَبین است!
.
رُخش زیبا به زیبایی ِ قرص ِ کامل ِ ماه
صدایش چون نوای ِ ساز ِ شرقی دلنشین است!
.
دو چشمان ِ خمارآلودَش از مِی پُرتوانتر 
نگاه ِ نافذش ویرانگر ِ ایمان وُ دین است!
.
دلی دارد لطیف وُ مهرَبان بهتر ز رویَش
چو زیبارو نباشد هم برایم بهترین است!
.
گر عاشق میشوی یاری بگیر از مهرَبانان 
که یار ِ مهرَبان بر خاتم ِ عشقت نگین است!
.
خوشا بر حال ِ آنکس که چُنین یاری گُزیند 
سَرایَش در جهان همتای فردوس ِ بَرین است!
.
من از این زندِگانی باورم تنها بر این شد 
که عشق زیباترین پیشآمد ِ روی زمین است!
.

 

غرق عشق

 

بیقرار است دلم این دل ِ بیتاب چه کنم؟
شده ام عاشق ِ یک دلبر ِ جذّاب چه کنم؟
.
خُفته در بسترم هرشب هوس ِ دیدارش
از خیالش نبرَد چَشم ِ مرا خواب چه کنم؟
.
هرچه کردم رُخش از حافظه ام پاک نشد
نقش ِ ماه است مُصوَّر شده در آب چه کنم؟
.
فکر وُ ذکرم همه با اوست وُ تنم غرق ِ نیاز
بی حیایی شده این دل.. دل ِ ناباب چه کنم؟
.
اینکه برداشته ای سنگ ِ بزرگ است دل ِ من
نیست در بُنیه ی من قدرت ِ پرتاب چه کنم؟
.
ماهی ام من که شده عاشق ِ صیّاد وُ اگر
نتوانم بشـَوَم طُعمه ی قلّاب چه کنم؟
.
ساقی ِ عشق که چنین کُهنه شرابم دادی
گر ننوشم من از این جام ِ می ِ ناب چه کنم؟
.
غرق ِ عشقش شده است قایق ِ چوبین ِ دلم
دلم افتاده در این وَرطه ی گرداب چه کنم؟
.
چه کنم در طلبش؟ از که بخواهم کمکی؟!
چاره ام نیست.. مرا معجزه دریاب.. چه کنم؟
.

 

رسیده وقت رفتنم

 

امشب نگام به آسِمون، به ظلمتش خیره شده
دیگه اُمیدی ندارم.. ماهم برام تیره شده!
. 
میخوام سینـَمو بشکافم به حال ِ شب جُنون بدم
آرزوهای ِ مُردَمو به آسِمون نشون بدم!
.
بگم به ماه به آسِمون : شما که شاهد ِ مَنید
روز ِ قیامت ِ خدا فقط بگید.. حرف بزنید!
.
بگید که توو سینه ی من چه آرزوها مُرده بود
بگید جنین ِ بَخت ِ من توو نُطفه جون سِپُرده بود!
.
بگید که سهم ِ من از عشق همیشه بیقراری بود
بگید که چوب ِ بیصداش رو تن ِ من چه کاری بود!
.
دفتر ِ روزگار ِ من هر ورقش سیاهی شد
صفحه به صفحه درد وُ غم.. آخرشم تباهی شد!
.
ای ماه ِ تار.. ای آسِمون؛ من دیگه رازی ندارم
خودم پُر از سیاهیَم.. به شب نیازی ندارم!
.
رسیده وقت ِ رفتنم.. فرصت ِ گریه زاری نیست
برید به اون خدا بگید این رَسم ِ بنده داری نیست!
.