به رسم ِ پیمان شکنان

 

آیَد که تو هم مرا زمانی فراموش کُنی
چون بَرق رسَد فروغ ِ شمع خاموش کنی
.
آیَد که تو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان
از جام ِ می ِ جفا شبی خنده کُنان نوش کنی
.
آنگاه که من چو جامه ای کُهنه دل آزار شَوَم 
آیَد که تو آن جامه که نوتر است تنپوش کنی
.
در مَحفل ِ دلدادگی رسم چنین است که تا
هر آنکه رُبایَد ز دلَت دل؛ در آغوش کنی
.
آندَم که حواسَت رَوَد از لَحن ِ صدایی غمّاز 
من هرچه بخوانم غزل ِ عشق.. تو کِی گوش کنی؟!
.

 

دیدار تو

 

دیدار ِ تو انگیزه ی شادی ِ دلم بود
چشمان ِ تو شمع ِ پُرفروغ ِ مَحفلم بود!
.
یک لحظه فقط جهان ِ من بهشت میشد
آن لحظه که قامت ِ خوشـَت مقابلم بود!

.

 

پرتو ِ عشق

 

تو چه کردی که دل را به تنـَم لرزاندی؟!
یک شـَبه آمدی وُ در دلم عُمری ماندی!
.
در نگاهت چه فروغی نهان بود که از پرتو ِ آن
عشق بر دَخمه ی تاریک ِ دلم افشاندی؟!
.
نه تو آن سان بَر ِ من بودی وُ نه من بَر ِ تو
که بدین سان تو مرا والِه ِ خود گرداندی!
.
این چه حسّی ست که من بَهر ِ تو در دِل دارم؟!
آن چه احساس ِ خوشی بود که سویَم راندی؟!
.
تو چه کردی که با جُرعه ای از جام ِ لبت
چشمه ی مِهر به صحرای ِ دلم جوشاندی؟!
.
تو نبودی من از عشق چه میدانستم!
تو چه خوب آمدی وُ خوب به من فهماندی!
.