آیَد که تو هم مرا زمانی فراموش کُنی
چون بَرق رسَد فروغ ِ شمع خاموش کنی
.
آیَد که تو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان
از جام ِ می ِ جفا شبی خنده کُنان نوش کنی
.
آنگاه که من چو جامه ای کُهنه دل آزار شَوَم
آیَد که تو آن جامه که نوتر است تنپوش کنی
.
در مَحفل ِ دلدادگی رسم چنین است که تا
هر آنکه رُبایَد ز دلَت دل؛ در آغوش کنی
.
آندَم که حواسَت رَوَد از لَحن ِ صدایی غمّاز
من هرچه بخوانم غزل ِ عشق.. تو کِی گوش کنی؟!
.
به سَـر امشب هوای ِ یار دارم
هوای ِ لحظه ای دیدار دارم!
.
هوای ِ گریه دارم.. گریه ی زار
بزن مُطرب بزن آن زخمه بر تار!
.
بزن آهنگ ِ غمگین تا بسوزم
بسوزم با غم ِ این حال وُ روزم...
.
کسی از حال ِ قلبم باخبر نیست
بزن مُطرب که سازِت بی ثمر نیست!
.
سَبُک میشه دلم از سوز ِ این ساز
بزن مُطرب بزن باز وُ بزن باز...
.
بذار بُغض ِ گلوم بشکافه از هم
بذار خالی بشه این سینه از غم...
.
بذار اشک ِ چشام شُرشُر بریزه
طبیبم باش که احساسم مریضه!
.
دلم میخواد برهنه باشم امشب
تنم داغه.. دارم میسوزم از تب!
.
میخوام از مِی بشم بی عقل وُ بی هوش
بزن مُطرب بزن پیکی تو هم نوش...
.
تو امشب درد ِ من رو چاره سازی
بزن مُطرب چه غوغا مینـَوازی!
.
تو بنـْواز تا منم با تو بخونم
بذار آواز شه شعر ِ جُنونم!
.
بخونم با دلی نالان از عشق
اَمان وُ وای اَمان از عشق.. از عشق
اَمان وُ وای اَمان از عشق.. از عشق
.
من دختر ِ اهوازم.. در سینه پُر از رازم
خون در رگ ِ من گرم است.. با عشق هم آوازم...
.
دلداده ی کارونم.. دلبسته ی شبهایَش
از خوبی ِ اقوامَش پیش ِ همه مینازم...
.
در معرفت وُ یاری چون مرغ ِ سبُکبالم
هرکس مَدَدی خواهَد آماده به پروازم...
.
صحرای محبّت را من چشمه ی احساسم
بر ظلمت ِ شبهایَش نورانی ِ مَهنازم...
.
از مَستی وُ شیدایی چون موج ِ خُروشانم
بر هرکه مرا خواهَد جان وُ دل ِ خود بازم...
.
من دختر ِ کارونم.. آن رود ِ رَوان وُ پاک
بر زورق ِ غمهایَت دریاچه ی اعجازم...
.
دلَت دریای ِ لطف وُ مهرَبانی ست
سِرشتت پاک.. ذاتت آسِمانی ست!
.
نگاهَت رهبر ِ اُرکِستر ِ عشق است
همان عشقی که در دل جاودانی ست!
.
دلم پُر میشود از عشق وُ احساس
از آهنگ ِ نگاهت کآن چنانی ست!
.
چه زیبا ساز ِ دل را مینـَوازی
چو انگشتان ِ زیبای پیانیست!
.
نوایی خوشتر از عشقـَت ندیدم
کزآن مرغ ِ دلم در نغمه خوانی ست!
.
نمیدانم چه کردی با دل ِ من
که این عشق از دلم یکدَم جُدا نیست!
.
دلم میخواهد از عشقـَت بمیرم
که از عشق ِ تو مُردن زندِگانی ست!
.
هنوز از باغچه ی عشقم گُل ِ یادتو میچینم
هنوزم بَعد ِ این سالا شبا خوابتو میبینم!
.
توی خوابم هنوز با تو دل وُ دستم میلرزه
هنوز حتّی خیالت هم برام دنیا رو میارزه!
.
تو من رو بردی از یادت.. میدونم.. خوب میدونم
منم مثل ِ تو باید شـَم.. ولی افسوس نمیتونم!
.
دوسِت دارم.. دوسِت دارم.. میبینی من چقد خوارم؟!
فقط با مرگ میتونم دل از عشق ِ تو بردارم!
.
غُبار ِ عشق ِ تو سالاست همه روحم رو پوشونده
مِث ِ گرد وُ غباری که رو تار ِ عنکبوت مونده!
.
منم اون عنکبوتی که توی تارش مَحبوسه
میدونم آخرش روحم توی عشق ِ تو میپوسه!
.
نمیدونم برای چی هنوز اینقد دوسِت دارم؟!
چرا راضی میشم اینجور وجودم رو بیازارم؟!
.
چرا دائم به یاد ِ تو همش از عشق میخونم؟
کجا پایان ِ این حِسّ ِ؟ نمیدونم.. نمیدونم...
.
