چشمانش

 

چشمانش!
چشمانش را که میخوانم
با حسادت می گویم :
کاش این شعر را من گفته بودم!
.

 

به خوابم دیدم او را...

 

به خوابم دیدم او را عاشقانه
که با اسب ِ سفید آمد شبانه!
.
نِشاندَم روی اسب ِ بادپایَش
مرا بُرد با خودش تا بیکرانه...!
.
کنارش تا سحر آواز خواندم
وَ سَر دادم برایش این ترانه :
.
- بیا باهم بمانیم چون پرستو
کنار ِ هم بسازیم آشیانه
.
بیا پَر وا کنیم در آسِمانها
جُدا از درد وُ غمهای ِ زمانه
.
بگیر امروز قلبم را که فردا 
نریزم اشک ِ حسرت دانه دانه...
.
به ناگه خواب از چَشمم جُدا شد
وَ دیدم باز خود را کـُنج ِ خانه!
.
ولی این خواب ِ زیبا مُژده ای داشت
برایَم داشت از عشقم نشانه!
.
که روزی باز می آید سُراغم
گل ِ عشق میزند در من جوانه!
.
خدا را تو چه دیدی؟ آه شاید
بمانـَد عشق ِ من هم جاودانه!
.

 

شور ِ شب ِ مستی

 

ای غم ِ تو شور ِ شب ِ مستی ام
خوب به زنجیر ِ دلـَت بستی ام!
.
با دلم از عشق چنان دَم زدی  
تا که مرا از خود ِ من رَستی ام!
.
رسم وُ ره ِ عاشقی ام دادی وُ
با غم ِ دلدادگی پیوستی ام!
.
رفته ای امّا هنوزم تویی
بود وُ نبودم همه ی هستی ام!
.
من ز غم ِ عشق ِ تو شاعر شدم  
از غم ِ آن عشق که بُگسَستی ام!
.
فوت وُ فـَن ِ عاشقی ام را ببین 
خوب نگاه کن تو زبَردستی ام!
.