اهواز

 

اهواز ِ من.. اهواز ِ زیبا.. شهر ِ خوبی
این مرکز ِ پیوند ِ اقوام ِ جُنوبی
.
شهری که مینازد به پُلهای قشنگش
پُز میدهد با مردم ِ زبر وُ زرنگش
.
اهواز آوای ِ خوش ِ دلدادگان است
شهر ِ نوای دلکـَش ِ آهنگران است
.
شهر ِ صبوری وُ توان است وُ تحمُّل
پَرورده ی مَرد وُ زنان ِ بهتر از گُل
.
اقوام ِ اهوازی غیورند وُ برومند
با لهجه های قومی ِ شیرین تر از قند
.
خون در رَگ ِ این مَردُمان پیوسته گرم است
یک مرد ِ اهوازی نجـیب وُ اَهل ِ شَرم است
.
اهواز با این مردمش همتا ندارد
هرکس که مهمانش شود دل می سپارد
.
اهواز ِ من.. جانم فدای کوچه هایت
من دوستت دارم فراوان بی نهایت...
.

 

به رسم ِ پیمان شکنان

 

آیَد که تو هم مرا زمانی فراموش کُنی
چون بَرق رسَد فروغ ِ شمع خاموش کنی
.
آیَد که تو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان
از جام ِ می ِ جفا شبی خنده کُنان نوش کنی
.
آنگاه که من چو جامه ای کُهنه دل آزار شَوَم 
آیَد که تو آن جامه که نوتر است تنپوش کنی
.
در مَحفل ِ دلدادگی رسم چنین است که تا
هر آنکه رُبایَد ز دلَت دل؛ در آغوش کنی
.
آندَم که حواسَت رَوَد از لَحن ِ صدایی غمّاز 
من هرچه بخوانم غزل ِ عشق.. تو کِی گوش کنی؟!
.

 

شور ِ شب ِ مستی

 

ای غم ِ تو شور ِ شب ِ مستی ام
خوب به زنجیر ِ دلـَت بستی ام!
.
با دلم از عشق چنان دَم زدی  
تا که مرا از خود ِ من رَستی ام!
.
رسم وُ ره ِ عاشقی ام دادی وُ
با غم ِ دلدادگی پیوستی ام!
.
رفته ای امّا هنوزم تویی
بود وُ نبودم همه ی هستی ام!
.
من ز غم ِ عشق ِ تو شاعر شدم  
از غم ِ آن عشق که بُگسَستی ام!
.
فوت وُ فـَن ِ عاشقی ام را ببین 
خوب نگاه کن تو زبَردستی ام!
.