رسیده وقت رفتنم

 

امشب نگام به آسِمون، به ظلمتش خیره شده
دیگه اُمیدی ندارم.. ماهم برام تیره شده!
. 
میخوام سینـَمو بشکافم به حال ِ شب جُنون بدم
آرزوهای ِ مُردَمو به آسِمون نشون بدم!
.
بگم به ماه به آسِمون : شما که شاهد ِ مَنید
روز ِ قیامت ِ خدا فقط بگید.. حرف بزنید!
.
بگید که توو سینه ی من چه آرزوها مُرده بود
بگید جنین ِ بَخت ِ من توو نُطفه جون سِپُرده بود!
.
بگید که سهم ِ من از عشق همیشه بیقراری بود
بگید که چوب ِ بیصداش رو تن ِ من چه کاری بود!
.
دفتر ِ روزگار ِ من هر ورقش سیاهی شد
صفحه به صفحه درد وُ غم.. آخرشم تباهی شد!
.
ای ماه ِ تار.. ای آسِمون؛ من دیگه رازی ندارم
خودم پُر از سیاهیَم.. به شب نیازی ندارم!
.
رسیده وقت ِ رفتنم.. فرصت ِ گریه زاری نیست
برید به اون خدا بگید این رَسم ِ بنده داری نیست!
.