سیزده بدر

 

همه میرَوَند به باغ سیزده به دَر کنند
از بَد وُ آفـَت وُ شـَر به صِحَت گــُذر کنند!
.
چونکه از نگاهشان نـَحس وُ نامبارک است
"سـیزده" وَ باید از این عدد حَذر کنند!
.
سیزده مثل ِ من است بَدشـُگون وُ بَدبیار
بیگناه به چَشم ِ بَد سوی ِ او نظر کنند!
.
من وُ این عدد فقط جُرممان بَخت ِ بَد است
تا که میرسند به ما فکر ِ بَد به سر کنند!
.
وای از این خیال ِ بَد که به نارَوا بَرَند
هرکه وُ هرچه بُوَد ریشه اش تبر کنند!
.

 

جای من اینجا نیست

 

جای ِ من اینجا نیست.. من ز دنیا سیرم
از خودم ناراضی.. از خدا دلگیرم!
.
گاه از زندگی ام جان به لب می آید
این چه بختی ست مرا؟ وای از این تقدیرم!
.
جای ِ من اینجا نیست.. آه باید برَوَم
آخر از این دنیا رَخت برمیگیرم...
.
بعد ِ مرگم آنگاه قدر ِ من میفهمند
آن کسانی که ز پُشت میزدند شمشیرم!
.
جای ِ من اینجا نیست.. من درون ِ قفسم
باری آزادم کن.. بگُشا زنجیرم!
.
منم آن مرغی که حسرتش پرواز است
گر مرا اوج دهند بال وُ پَر میگیرم...
.
جای ِ من اینجا نیست.. چه کسی میفهمد؟
تو مرا یاری کن دل ِ بی تقصیرم!
.

 

شب های پر درد

 

ازبس از این زندگی غم دیده ام شاعر شدم
در سُرودنهای ِ احوالم چنین ماهر شدم!
.
هرچه دنیا درد وُ غمها داشت آورد بر سرم
من نِشستم بخت ِ تارم را فقط ناظر شدم!
.
زیر ِ بار ِ اینهمه اندوه عجب پُرطاقتم!
آه مگر ایّوب هستم کاینچنین صابر شدم؟!
.
در طواف ِ کعبه ی رنج وُ عذابم دَم به دَم
من خدایم را در اوج ِ غصّه ها زائِر شدم!
.
خواستم در کوی ِ دلبر تا ابد ساکن شوم
از بد ِ دوران ز آنجا هم فقط عابر شدم...
.
بسکه در دنیا کشیدم زجر ِ بی حدّ وُ حساب
درحریم ِ حق تعالی' طیّب وُ طاهر شدم!
.
یک شب ِ دیگر هم ازشبهای ِ پُر دردم گذشت
بازهم در مَحضر ِ شب گریه ها حاضر شدم...
.

 

رسیده وقت رفتنم

 

امشب نگام به آسِمون، به ظلمتش خیره شده
دیگه اُمیدی ندارم.. ماهم برام تیره شده!
. 
میخوام سینـَمو بشکافم به حال ِ شب جُنون بدم
آرزوهای ِ مُردَمو به آسِمون نشون بدم!
.
بگم به ماه به آسِمون : شما که شاهد ِ مَنید
روز ِ قیامت ِ خدا فقط بگید.. حرف بزنید!
.
بگید که توو سینه ی من چه آرزوها مُرده بود
بگید جنین ِ بَخت ِ من توو نُطفه جون سِپُرده بود!
.
بگید که سهم ِ من از عشق همیشه بیقراری بود
بگید که چوب ِ بیصداش رو تن ِ من چه کاری بود!
.
دفتر ِ روزگار ِ من هر ورقش سیاهی شد
صفحه به صفحه درد وُ غم.. آخرشم تباهی شد!
.
ای ماه ِ تار.. ای آسِمون؛ من دیگه رازی ندارم
خودم پُر از سیاهیَم.. به شب نیازی ندارم!
.
رسیده وقت ِ رفتنم.. فرصت ِ گریه زاری نیست
برید به اون خدا بگید این رَسم ِ بنده داری نیست!
.