دلم پیش تو گیر باشد

 

هوای ِ سرد ِ بارانی وُ زمهریر باشد

چایی ِ داغ همراه ِ با شکرپنیر باشد

.

من باشم وُ یک پنجره رو به حیاط خلوت

آواز بخوانم و دلم پیش ِ تو گیر باشد

.

 

صدای عشق

 

صدایَش را شنیدم جان گرفتم
ز کُفر افتادم وُ ایمان گرفتم!
.
چنان عطر ِ کلامَش تازه ام کرد
که گویی غُسل در باران گرفتم!
.
غمین وُ خسته وُ سرگشته بودم
ولی با صُحبتش سامان گرفتم!
.
کلام ِ دلنشینـَش شعر ِ نـَغزی ست
که از آن مَطلَع ِ تابان گرفتم!
.
ز نـَجوایَش درونم زیر وُ رو شد
هرآنچه خواست قلبم آن گرفتم!
.
مرا حاجت از این خوشتر نباشد
که در اوج ِ غم از یَزدان گرفتم!
.
عجب حال ِ خوشی دارم من امشب 
که جان ِ تازه از جانان گرفتم!
.

 

نمی روید دگر گندم ز گندم

 

در این دوران بَدی پایان ندارد
دلی گر بشکنی تاوان ندارد!
.
دورویی وُ خیانت باب گشته
دگر صِدق وُ وفا خواهان ندارد!
.
هوای ِ عشق ها سَرد است وُ ابری
که ابرَش قطره ای باران ندارد!
.
تمام ِ عشق در حَدّ ِ کلام است
کسی هم بر کلام ایمان ندارد!
.
محبّت گر کـُنی گویند حقیر است
وَ شاید هم سَر وُ سامان ندارد!
.
ولی بی مهر باشی ارجمندی
تنور ِ مهرَبانی نان ندارد!
.
نمی رویَد دگر گندُم ز گندُم
کسی بر این مَثـَل اِذعان ندارد!
.
مُکافات ِ عمل غفلت پذیر است
تقاصی آه ِ مظلومان ندارد!
.

 

کاش...

 

کاش رؤیاهایَم به واقعیت می پیوست!
.
کاش دریای ِ خیالم در کویر ِ زندگی ام جاری میشد...!
.
کاش مرغان ِ مهاجر آرزوهایم را به آنسوی ِ ابرها میبردند 
تا ابرها باران ِ آرزوهایم را بر سرم ببارانند...!
.
کاش سقف وُ دیوارهای اتاقم از جنس ِ آسمان ِ شب میشد؛
شب ِ مهتابی.. شب ِ پرستاره.. تا من هم چون ستاره ای میدرخشیدم!
.
کاش روزگارم به زیبایی رؤیاهایم میشد!
.
کاش...
.
کاش کاش را میکاشتم وُ سبز میشد!
.