به خوابم دیدم او را عاشقانه
که با اسب ِ سفید آمد شبانه!
.
نِشاندَم روی اسب ِ بادپایَش
مرا بُرد با خودش تا بیکرانه...!
.
کنارش تا سحر آواز خواندم
وَ سَر دادم برایش این ترانه :
.
- بیا باهم بمانیم چون پرستو
کنار ِ هم بسازیم آشیانه
.
بیا پَر وا کنیم در آسِمانها
جُدا از درد وُ غمهای ِ زمانه
.
بگیر امروز قلبم را که فردا
نریزم اشک ِ حسرت دانه دانه...
.
به ناگه خواب از چَشمم جُدا شد
وَ دیدم باز خود را کـُنج ِ خانه!
.
ولی این خواب ِ زیبا مُژده ای داشت
برایَم داشت از عشقم نشانه!
.
که روزی باز می آید سُراغم
گل ِ عشق میزند در من جوانه!
.
خدا را تو چه دیدی؟ آه شاید
بمانـَد عشق ِ من هم جاودانه!
.
