وَ هِی بهار می آید وُ هِی پاییز میگذرد
وَ روزگار ِ من همچنان غم آمیز میگذرد...
.
عُمری که آب ِ روان است وُ ز لب ِ جوی می رود
از میان ِ گلوی ِ من بُرّان چو تیغ ِ تیز میگذرد!
.
گویَند گُذر ِ زمان طلاست وَ ارزش دارد
پس عُمر ِ گران ِ من چه که ناچیز میگذرد؟
.
ای خدا مَرا ببین وُ خوب تماشا کن
که چگونه اشک هایَم ز دیده خونریز میگذرد...
.
من همان بنده ی پُر نیاز ِ توام که به زور
هر لحظه ز عُمرم به تقوی وُ پرهیز میگذرد...
.
خسته ام دیگر از این روزهای پُرتکرار
از امروز وُ فرداهای پوچی که یکریز میگذرد...
.
تا کِی چَشم ِ امید ببندم به فردای نآمده؟
چقـر تحمُّل کنم وَ بگویم این نیز میگذرد؟
.
