آیَد که تو هم مرا زمانی فراموش کُنی
چون بَرق رسَد فروغ ِ شمع خاموش کنی
.
آیَد که تو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان
از جام ِ می ِ جفا شبی خنده کُنان نوش کنی
.
آنگاه که من چو جامه ای کُهنه دل آزار شَوَم
آیَد که تو آن جامه که نوتر است تنپوش کنی
.
در مَحفل ِ دلدادگی رسم چنین است که تا
هر آنکه رُبایَد ز دلَت دل؛ در آغوش کنی
.
آندَم که حواسَت رَوَد از لَحن ِ صدایی غمّاز
من هرچه بخوانم غزل ِ عشق.. تو کِی گوش کنی؟!
.
به سَـر امشب هوای ِ یار دارم
هوای ِ لحظه ای دیدار دارم!
.
هوای ِ گریه دارم.. گریه ی زار
بزن مُطرب بزن آن زخمه بر تار!
.
بزن آهنگ ِ غمگین تا بسوزم
بسوزم با غم ِ این حال وُ روزم...
.
کسی از حال ِ قلبم باخبر نیست
بزن مُطرب که سازِت بی ثمر نیست!
.
سَبُک میشه دلم از سوز ِ این ساز
بزن مُطرب بزن باز وُ بزن باز...
.
بذار بُغض ِ گلوم بشکافه از هم
بذار خالی بشه این سینه از غم...
.
بذار اشک ِ چشام شُرشُر بریزه
طبیبم باش که احساسم مریضه!
.
دلم میخواد برهنه باشم امشب
تنم داغه.. دارم میسوزم از تب!
.
میخوام از مِی بشم بی عقل وُ بی هوش
بزن مُطرب بزن پیکی تو هم نوش...
.
تو امشب درد ِ من رو چاره سازی
بزن مُطرب چه غوغا مینـَوازی!
.
تو بنـْواز تا منم با تو بخونم
بذار آواز شه شعر ِ جُنونم!
.
بخونم با دلی نالان از عشق
اَمان وُ وای اَمان از عشق.. از عشق
اَمان وُ وای اَمان از عشق.. از عشق
.
فنجان زودتر از قهوه فهمید فال ِ خوبی ندارم
فالگیر زودتر از فال فهمید حال ِ خوبی ندارم
.
من از لحن ِ تیک تاک ِ ساعت، پایان ِ سال فهمیدم
نه فقط فال وُ حال.. اصلاً سال ِ خوبی ندارم
.
وَ هِی بهار می آید وُ هِی پاییز میگذرد
وَ روزگار ِ من همچنان غم آمیز میگذرد...
.
عُمری که آب ِ روان است وُ ز لب ِ جوی می رود
از میان ِ گلوی ِ من بُرّان چو تیغ ِ تیز میگذرد!
.
گویَند گُذر ِ زمان طلاست وَ ارزش دارد
پس عُمر ِ گران ِ من چه که ناچیز میگذرد؟
.
ای خدا مَرا ببین وُ خوب تماشا کن
که چگونه اشک هایَم ز دیده خونریز میگذرد...
.
من همان بنده ی پُر نیاز ِ توام که به زور
هر لحظه ز عُمرم به تقوی وُ پرهیز میگذرد...
.
خسته ام دیگر از این روزهای پُرتکرار
از امروز وُ فرداهای پوچی که یکریز میگذرد...
.
تا کِی چَشم ِ امید ببندم به فردای نآمده؟
چقـر تحمُّل کنم وَ بگویم این نیز میگذرد؟
.
تا ناکُجای ِ دنیا راهم ز یار دور است
رفتن ثمر ندارد.. این راه بی عُبور است!
.
راهی که رَه ندارد بر هیچ سمت وُ سویی
راهی بدون ِ جادّه.. حتّی بدون ِ نور است!
.
در جستجوی ِ عشقم پای ِ برهنه رفتم
راهی که انتهایش دانم درون ِ گور است!
.
هم راه بسته بر من.. هم من بُریده از راه
اسباب ِ مرگ ِ این عشق انگار جُفت وُ جور است!
.
دنیا ندید بر من یکروز عاشقی را
عشق ِ مرا نظر کرد.. دنیا چه چشم شور است!
.
با اینکه وصل ِ این عشق ناممکن وُ مَحال است
قلبم به پایَش امّا میسوزد وُ صَبور است!
.
دانم رَوا نباشد ماندن به پای ِ این عشق
امّا دل است دیگر.. بی عقل وُ بی شعور است!
.
تقدیر ِ من هم این بود.. جای ِ شکایتی نیست
این رسم ِ روزگار است.. رسمَش همیشه زور است!
.
