همه میرَوَند به باغ سیزده به دَر کنند
از بَد وُ آفـَت وُ شـَر به صِحَت گــُذر کنند!
.
چونکه از نگاهشان نـَحس وُ نامبارک است
"سـیزده" وَ باید از این عدد حَذر کنند!
.
سیزده مثل ِ من است بَدشـُگون وُ بَدبیار
بیگناه به چَشم ِ بَد سوی ِ او نظر کنند!
.
من وُ این عدد فقط جُرممان بَخت ِ بَد است
تا که میرسند به ما فکر ِ بَد به سر کنند!
.
وای از این خیال ِ بَد که به نارَوا بَرَند
هرکه وُ هرچه بُوَد ریشه اش تبر کنند!
.
مُـژده رسَد از آسِمان
از غزل ِ پرندگان
ای به خزان نِشستگان
باز بهار میرسد...
.
میرَوَد اندوه ِ زمان
خنده نِشینـَد به لـَبان
ای ز خوشی گـُسَستگان
باز بهار میرسد...
.
کینه ز دل دِروُ کنید
عشق ز هم گِرُو کنید
مِهر دهید به بستِگان
باز بهار میرسد...
.
با همه پیدا وُ نهان
آمَدِگان وُ رفتگان
با غم ِ درگذشتگان
باز بهار میرسد
باز بهار میرسد...
.
یلدا که شد
هندوانه ی سرخ وُ انار باید باشد
.
شب دور ِ همی
تا به سپیده انتظار باید باشد
.
زیبایی ِ یلدا همینهاست
مگر جز این است؟
.
زشتیش دل ِ من
دل ِ تنهاست که بی یار باید باشد
.
روز ِ مرگم سر ِ قبرم دوستان تاج ِ گلایول نبَرید
نرگس وُ مریم وُ مینا وُ اقاقی گُل ِ سُنبل نبرید
.
من فقط عاشق ِ رُز بودم وُ آنهم رز ِ قرمز رز ِ سُرخ
شاخه ای ساده کفایت کُنَدَم.. پس به تجمّل نبرید
.
وقت ِ تشییع همگی از زن وُ از مَرد خودآرا باشید
نشوَد مجلس ِ من بی بَر وُ رو؟! آدم ِ اُمُّل نبرید
.
دوست دارم غزل وُ مثنوی وُ قطعه بخوانید آنگاه
ببَرید دفتری از شعر فقط!.. سوره وُ شش قُل نبرید
.
روحم از شیوَن وُ زاری ِ عزیزان بخدا میرنجد
هرکه را نیست غم ِ هجرت من تاب وُ تحمّل نبرید
.
راستی بَعد ِ چهِل سنگ ِ مرا آبی ِ نیلی بزنید
وَ پَس از آن سر ِ قبرم گر که رفتید دگر گل نبرید
.
