چشمانش

 

چشمانش!
چشمانش را که میخوانم
با حسادت می گویم :
کاش این شعر را من گفته بودم!
.

 

آرزو دارم...

 

آرزو دارم گلدان ِ دستانش را
برای کاشتن ِ شاخه ای گُل ِ سرخ
.
برای رویاندن ِ رگهای ِ مِهر
در ساقه ی سبز ِ احساسش
.
تا شاهد باشم
شِکوفایی ِ غنچه ی زیبای عشق را
در کالبد ِ آبی ِ قلبش
 .
تا ببویم با چشمان ِ بسته
عطر ِخوش ِ دلسپردگی را
.
وَ پر شوم از نیاز...
.

 

سیگار

 

من سیگارم!
سوختن حقّ ِ من است!
ساخته شدم که بسوزم
هم به درد ِ خود.. هم به غم ِ دیگران...
من را از آتش جهنـَّم باکی نیست
که آتش ِ درونم هزار بار داغتر از آتش ِ جهنـَّم است!
.

 

کاش...

 

کاش رؤیاهایَم به واقعیت می پیوست!
.
کاش دریای ِ خیالم در کویر ِ زندگی ام جاری میشد...!
.
کاش مرغان ِ مهاجر آرزوهایم را به آنسوی ِ ابرها میبردند 
تا ابرها باران ِ آرزوهایم را بر سرم ببارانند...!
.
کاش سقف وُ دیوارهای اتاقم از جنس ِ آسمان ِ شب میشد؛
شب ِ مهتابی.. شب ِ پرستاره.. تا من هم چون ستاره ای میدرخشیدم!
.
کاش روزگارم به زیبایی رؤیاهایم میشد!
.
کاش...
.
کاش کاش را میکاشتم وُ سبز میشد!
.

 

جه سخت است من بودن!

مانده ام مُعَلق میان ِ گذشته و آینده
نه گذشته رهایم میکند نه آینده میکشانم
حال هم که حالش را ندارد تکان بخورد
کمی به جلو یا عقب برانم!
.
چه سخت است ساکن ماندن میان ِ رفتن ها و نرفتن ها...
چه سخت است ساکن ماندن میان ِ دیروزها و فرداها...
چه سخت است ساکن ماندن میان ِ ای کاشها و حسرتها و آرزوها...
.
چه سخت معلق ماندن میان ِ گذشته و آینده...
.
چه سخت است من بودن!
.