صدایَش را شنیدم جان گرفتم
ز کُفر افتادم وُ ایمان گرفتم!
.
چنان عطر ِ کلامَش تازه ام کرد
که گویی غُسل در باران گرفتم!
.
غمین وُ خسته وُ سرگشته بودم
ولی با صُحبتش سامان گرفتم!
.
کلام ِ دلنشینـَش شعر ِ نـَغزی ست
که از آن مَطلَع ِ تابان گرفتم!
.
ز نـَجوایَش درونم زیر وُ رو شد
هرآنچه خواست قلبم آن گرفتم!
.
مرا حاجت از این خوشتر نباشد
که در اوج ِ غم از یَزدان گرفتم!
.
عجب حال ِ خوشی دارم من امشب
که جان ِ تازه از جانان گرفتم!
.
حسرت ِ عشقی مَحال اندرون ِ این دل است
اشک وُ آه وُ انتظار در پی اش بی حاصل است
.
مرهَمی میخواهم از بهر ِ این حال ِ خراب
مستی وُ جام ِ شراب چاره ی این مشکل است
.
یک استکان ِ چای.. یک کاغذ وُ قلم
یک نیمه ی شب وُ یک عشق در دلم!
.
حسّی پُر از هَوَس.. فکری پُر از گناه
شعری که میشود هموَزن ِ اشک وُ آه!
.
با واژه ها قلم همخواب میشود
کاغذ به زیرِشان مِحراب میشود!
.
محصول ِ این وصال شاید غزل شود
امّا نه شاید این شعر مُبتذل شود!
.
دارد چه میکند با واژه ها قلم؟!
گویی تو جای ِ شعر هستی مقابلم!
.
مَرز ِ خیال وُ تو باریک میشود
دارد تنت به من نزدیک میشود!
.
احساس ِ بوسه ها.. آن گرمی ِ نگاه
اینها خیال نیست.. هستی کنارم آه!
.
اوهام ِ بودنت عین ِ حقیقت است
این عشق ِ کاغذی سرشار ِ لذّت است!
.
بر روی ِ کاغذم برگشت استکان
شد چای مثل ِ رود بر شعر ِ من روان...
.
