به فصل گرم عاشقی

 

آبیاری میکنم هر روز
باغچه ی احساسم را
تا نخـُشکد ساقه ی سبز وُ ظریف ِ دوست داشتنم!
که به فصل ِ گرم ِ عاشقی
"گُل ِ عشق" برویَد از آن
تا اگر روزی رهگذری آمد برای چیدنش
عاشق شـَوَم او را
عاشق شـَوَد مرا...
.

 

من و اندوه و حسرت

 

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم
با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم
.
منکه گمان میکردم عشقم جاوِدان است
حالا به زور ِ روزگار از او جُدایَم
.
آنقدر دورم کرد فلک از دیدِگانش
گرمای ِ عشقش هم دگر رفت از هوایم
.
آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم؟
با درد ِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم؟
.
ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم
اشکی نمی آید دگر از چَشم هایم
.
حتّی گلویم هم دگر قدرت ندارد
بفشارد وُ خالی کند این بُغض هایم
.
شبها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم
با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُنج ِ خـَفایم
.
شاید چُنین گردد که روزی او بخواند
حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم...!
.

 

علاءالدّین

 

از وقتیکه تو رو توو زندگیم دارم
انگار رو قالیچه ی سُلیمان سوارم
چشمامو میبندم وُ با باد ِ خیال
پامو توو هر هفت شهر ِ عشق میذارم!
.
پرواز میکنم تا اوج ِ آسمون ِ اقبالم
ستاره ی آرزومو با دستم میگیرم
همه چی با تو دستیافتنی میشه
مهم نیست میخواد چی بشه تقدیرم!
.
با تو زندگی خواستنی میشه برام
انگیزه ها توو یه صف روبروم میشن
انگار یکی توو وجودم بهم ندا میده
طاقت بیار درد وُ غماتم تموم میشن!
.
من دختر ِ پادشاه نیستم تو ولی
صاحب ِ چراغ ِ جادو؛ علاءالدّین ِ منی
واسه تموم ِ دودلیها وُ تردیدام تو
تنها دلیل ِ رسیدن از شک به یقین ِ منی!
.

 

چشمانش

 

چشمانش!
چشمانش را که میخوانم
با حسادت می گویم :
کاش این شعر را من گفته بودم!
.

 

مناجات

 

خدایا شُکر بر هر چیز دادی
و بازهم شُکر اگر چیزی ندادی!
.
مرا شرمنده کردی زینهمه غم
خدایا بر سرم منـَّت نهادی!
. 
نمیدانم مگر از من چه دیدی
که بر رویم در مِحنـَت گشادی؟!
.
چرا با مردم ِ دنیا موافق
ولی با من همیشه در تضادّی؟!
.
یکی را غرق در عیش وُ سُروری
یکی را مثل ِ من جُز غم ندادی!
. 
خدایا حکمتت را شکر امّا
دگر بر تو ندارم اعتمادی...
.